De wereld is dolgedraaid. Iedereen heeft een eigen agenda, en niemand weet nog wie ze moeten geloven. We leven niet meer; we worden geleefd. Prestatiedruk ligt ... » 

De wereld is dolgedraaid. Iedereen heeft een eigen agenda, en niemand weet nog wie ze moeten geloven. We leven niet meer; we worden geleefd. Prestatiedruk ligt overal op de loer. In ‘Wat ik wou zeggen voor de conversatie losbarstte’ vertelt Louis Descheemaecker over hoe hij iets wil bijdragen als mens, maar er nergens mee terechtkan. Muren werden dan ook hoog opgetrokken. Desalniettemin weet het licht zich een weg te banen door de scheuren. De hoop vervat in die stralen, balt hij samen tot gedichten, proza, haiku’s en limericks die spreken over een weerbarstige natuur, een grenzeloze menselijkheid en een zoektocht met als doel in het reine te komen met het bange, fantasierijke jongetje uit een gebroken gezin. «