In Spakenburg ruikt het altijd naar boenwas en groene zeep. Naast het poetsen is het geloof de belangrijke vaste waarde in het typisch Nederlandse IJsselmeerdor... » 

In Spakenburg ruikt het altijd naar boenwas en groene zeep. Naast het poetsen is het geloof de belangrijke vaste waarde in het typisch Nederlandse IJsselmeerdorp. Zo ook voor het gezin Wijtman; vader Ruurd, moeder Mengsje en zoon Sjoerd leiden een rustig en gelukkig leven met elkaar. Maar dan raakt Mengsje in de ban van de zonde en bekering. In haar ogen keurt de Heere alle plezier af: zwemmen en televisiekijken zijn uit den boze.
Ze zegt hun verzekering op en trekt zwarte kousen aan. Sjoerd ziet met lede ogen aan hoe zijn moeder steeds minder lacht en steeds geremder en depressiever wordt.

Loulou weet hoe het er in de stad aan toegaat, ze heeft een passionele liefde met een Spanjaard beleefd en het geloof kan haar gestolen worden. Na haar scheiding is ze bij haar oude vader ingetrokken; samen hebben ze een stoffen- en fourniturenwinkeltje in het dorp.
Haar vader wil haar maar al te graag aan geschikte huwelijkskandidaten koppelen om te zorgen voor het gewenste nageslacht. Ruurd doet zijn uiterste best om zijn vrouw tot inkeer te brengen, maar de afstand tussen hen beiden wordt almaar groter.
Onderwijl brengt Loulou heel wat teweeg in het leven van Ruurd
Wijtman.

In levendige scènes en met veel oog voor detail vertelt Wim Duijst over twee vrouwen die elk op hun eigen manier worstelen met het geloof. Met De engel van Spakenburg schreef hij een prachtige roman over de levens van twee gezinnen in een veranderend tijdsgewricht.


Wim Duijst (1953) is docent en schrijver en groeide op in Spakenburg als jongste en enige zoon in een gezin van vier kinderen. Zijn vader was visser op het IJsselmeer, maar werd na de drooglegging van Zuidelijk Flevoland havenarbeider in Amsterdam. Zijn moeder bestierde het huishouden. werkt deels in het primair onderwijs en deels als schrijver. Hij woont in Utrecht.
«