Ik zit nog met een toegeknepen keel terwijl ik dit schrijf. Het boek nam me mee in het verhaal van Roos op een manier die er soms voor zorgde dat ik heel boos werd, een andere keer begreep ik niet dat er niets gedaan werd aan de situatie, ook door de hoofdpersoon, weer een andere keer was ik alleen maar verdrietig. Dit alles gebeurde met me, hoewel ik het 'Woord vooraf' goed gelezen had, misschien om objectief te kunnen zijn tijdens het lezen. Ik werd er desondanks helemaal in getrokken !

Heel mooi is dat gekozen is voor plantennamen bij de hoofdstukken omdat deze namen en eigenschappen zo aansluiten bij de karakters van de mensen in het betreffende hoofdstuk of
de gebeurtenissen. Dit getuigt van een grote plantenkennis van de auteur.
De laatste bladzijden geven meer inzicht in het syndroom van Münchhausen by proxy, wat het
is en een aantal voorbeelden, waar je ook niet blij van wordt.
Ontzettend knap dat ze kan eindigen met: 'Ik ben herboren en een gezond en gelukkig mens.'
Ik heb enorm veel respect voor deze auteur.

De manier waarop deze auteur dit boek geschreven heeft, dwingt respect af. Zonder veel haat, zonder dat de menselijkheid uit het oog verloren wordt, maar als een boek wat mensen kunnen lezen wanneer ze meer willen weten over dit onderwerp, hoe je Mbp kunt herkennen en meer.
Dit alles vanuit het oogpunt van een slachtoffer.

Ik waardeer dit boek met 5/5 sterre

De coverfoto grijpt me onmiddellijk. Een klein, kwetsbaar onschuldig meisje met ogen die zoveel willen vertellen. De tekst op de achterflap laat duidelijk verstaan dat het een boek is met een ontroerend en schokkend verhaal.
De schrijfstijl van het verhaal zit knap in mekaar. Een gevoelig thema in een heel mooi jasje. De titel van het boek krijgt direct zijn betekenis in het boek. Een voorwoord waar je als lezer een fractie op het verkeerde been wordt gezet maar dan keihard met twee voeten op de grond komt. Een zeer gevoelig en persoonlijk voorwoord.
Het boek is opgebouwd al een plant van onderuit bij de wortels zo naar de bloem toe. Elk hoofdstuk heeft een naam van een plant die aansluit bij het karakter van personages. Hier is zeer goed over nagedacht. Van dit aspect heb ik als plantenliefhebber erg genoten. Elke plant heb ik opgezocht in een plantengids of op internet zodat ik er een goed beeld van had. Deze manier van haar verhaal te brengen geeft het onderwerp een stukje verlichting.

Roos brengt met dit boek het verhaal van haar jeugd en de manier waarop ze dat als kind beleefde.
Knap hoe Roos zichzelf neerzet in het boek. Het begripsvermogen van een kind dat toch verder reikt dan volwassenen soms denken. De bewustwording die groeit naarmate ze ouder wordt. Daar kreeg ik kippenvel van.
Ook het gedrag van haar moeder dat doorheen de jaren groeit en andere wendingen neemt. Hoe ze zich in het syndroom Mbp wentelt. Het belang van haar vader in het geheel. Het vertrouwen van een kind dat beschadigd wordt.
Ik heb tijdens het lezen toch regelmatig een blik geworpen op mijn eigen jeugd en mijn rol als moeder nu.

Achteraan het boek staat heel wat informatie over Münchhausen by proxy. Heel nuttig om te lezen als je zelf nog met vragen zit.

Een zeer aangrijpend boek met een zwaar onderwerp maar toch niet zwaarwichtig geschreven. De humor waarmee Roos het hier en daar subtiel doorspekt maakt het draaglijk om te lezen.

Een moeder met een psychiatrische aandoening die het (bijna ?) voor elkaar krijgt haar kind onherstelbaar te beschadigen.

Elke moeder wil dat haar kind gezond is. En als het dan al ziek is, lijkt het vanzelfsprekend dat je ermee naar een dokter gaat. Echter, als dat zorgzame gedrag extreme vormen aan gaat nemen, gaat het verkeerd. Als je als moeder je kind 'ziektes' aanpraat, er continue mee naar doktoren gaat en het kind dermate in de greep houdt met deze zogenaamde ziektes, is er geen sprake meer van een zorgzame moeder, maar van een zieke moeder. Je hebt dan duidelijk te maken met een moeder met het syndroom van Münchhausen by Proxy. Het verziekt de jeugd van een gezond kind. Roos Boum beschrijft haar verleden in dit boek - haar jeugd die werd gedomineerd door een moeder die aan dit syndroom leed en alle aandacht die ze maar van de medische wereld kon krijgen ook daadwerkelijk najaagde, ten koste van haar eigen dochter.

Roos (Rosalinda zoals haar moeder haar liever noemt, want dat klinkt zo chique) wordt geboren als 'ongewenst' kind; in ieder geval ongewenst bij haar moeder. Want als iets duidelijk is, is dat Diana eigenlijk helemaal geen kind wil. Al snel blijkt ook dat ze niet in staat is van haar dochtertje te houden. De eerste maanden na de geboorte van haar dochter kijkt ze nauwelijks naar haar om. Ze laat haar huilen, zolang tot het echt niet meer te dragen is. Een luier verschonen laat ze aan anderen over en de baby eten geven is iets wat ze ook niet echt ziet zitten, zeker geen borstvoeding. Art, Diana's man, denkt dat het allemaal wel bij zal trekken en doet er alles aan om zijn dochtertje goed te verzorgen en praat ten opzichte van de omgeving het 'vreemde' gedrag van zijn vrouw goed en doet het af als een periode waar Diana even doorheen moet, maar het komt goed geeft hij keer op keer aan.
In de loop van de tijd ontdekt Diana echter dat ze door haar dochtertje wel aandacht kan trekken en dan neemt het leven van Roos een wending die tot ver in haar volwassen leven door zal sidderen. Roos' moeder is namelijk dol op de aandacht van de omgeving en om die te krijgen maakt ze haar dochter ziek, simuleert ze ziektes bij haar en loopt ze van de ene naar de andere dokter. Ook houdt ze Roos steeds voor dat ze dood zal gaan. Dit laat ze ook steeds aan de omgeving weten. Roos' hele jeugd wordt beheerst door artsen, medicijnen, beperkingen opgelegd door haar moeder, kritiek van haar moeder op alles wat ze doet (niets is goed in haar moeders ogen). Een jeugd waar niemand mee zou willen ruilen en die haar hele verdere leven nog zal nadreunen...

Opmerkelijk aan dit boek is, vooral in het begin, dat er vanuit twee ik-personen wordt verteld; vanuit de moeder en vanuit het kind. Dit is even wennen, maar maakt het verhaal wel veel persoonlijker. De schrijfstijl is mede hierdoor prettig en zorgt ervoor dat je beter betrokken raakt. Wat Roos Boum bereikt met dit boek is dat je tijdens het lezen continue met je vuisten gebald zit omdat je wilt ingrijpen en het kind wil redden uit de greep van haar zieke moeder - dit maakt het tot een boek dat je nauwelijks weg kunt leggen.

Met dit boek heeft Roos Boum een aangrijpend verhaal opgetekend, een verhaal dat voor haar waarheid was. Het zou voor mensen een eyeopener kunnen zijn om in hun eigen omgeving te herkennen of er het syndroom van Münchhausen by Proxy voorkomt en dan te kunnen ingrijpen. Het onbegrip en het feit dat de lijder aan de ziekte zo geraffineerd te werk gaat dat je het nauwelijks door hebt, maken dat hoe meer informatie er bekend is, hoe meer kans de kinderen hebben geen slachtoffer te worden van hun eigen ouder.

Tevens het vermelden waard is dat een gedeelte van de opbrengst van het boek wordt gedoneerd aan No Kidding - Netwerk tegen kindermishandeling.

Ik ben erg blij met jullie reacties op mijn boek Valse salie. Het boek brengt heel wat teweeg bij veel mensen. Inmiddels zijn er 12000 exemplaren verkocht, iets wat wel zegt dat het onderwerp kindermishandeling de mensen bezig houdt.
Voor hen die het leuk vinden, het boek heeft een eigen hyvespagina waar ik het erg leuk zou vinden als jullie daar je bevindingen over het boek zouden willen posten. Ja, ik geef mijn eigen boek 5 sterren natuurlijk...
Een hartelijke groet Roos

Wauw wat een boek is dit. Ik zat er gelijk helemaal in. Je weet natuurlijk ook dat het waargebeurd is, althans voor een groot gedeelte dan. Vreselijk zeg dat een moeder haar eigen kind zulke dingen kan aandoen. Maar zoals ook uitgelegd word, die moeders geloven in hun eigen hersenspinsels maar aan de andere kant weten ze toch ook heel goed wat ze hun kind aandoen. Het boek op zich heb ik zeker met veel bewondering gelezen, de schrijfstijl van Roos is erg prettig, het is gewoon een prachtig boek met een triest verhaal.