In de twee verhaallijnen met een onderbreking van een kleine veertig jaar zitten tegenstellingen en overeenkomsten. De meest in het oog lopende tegenstelling is die tussen de vrouwen zelf, de ene ziek en ongelukkig, de ander gezond en volop genietend van het leven. Daardoor voeren in het ene verhaal de grijze tinten de boventoon, terwijl in het andere deel een veel kleurrijker beeld van het leven op San Miguel geschetst wordt. Het wisselende perspectief voorkomt dat San Miguel alleen maar een treurige geschiedenis is, waarin vrouwen, ook Elise, zich moeten schikken naar de wil van de man en wat het lot met zich meebrengt. Overeenkomsten zijn er ook, beide vrouwen zijn getrouwd met oud militairen die teruggekeerden met herinneringen die zij niet kunnen vergeten. Will is daardoor een eigenzinnige, weinig sociale man geworden die zich graag kapitein laat noemen en in Herbie herken je de manisch-depressieve ziel, die ondanks dat hij in dienst is van de rijke miljonair Brooks zichzelf koning waant. In een kort tussendeel volgen we ook nog even Edith Waters, maar eigenlijk vond ik dit het meest oninteressante deel van het boek, het voegt weinig toe aan het voorafgaande deel en ik zie ook niet de verbinding met het daaropvolgende deel. Boyle geeft de vrouwen weinig achtergrond mee, alleen het hoognodige over hun verleden wordt meegedeeld, voor de rest is het helemaal gericht op de periode die ze doorbrengen op San Miguel. Het is een mooie afbakening en past qua vorm wel bij een eiland, waarvan immers alleen zichtbaar is wat boven het water uitsteekt. Tegelijkertijd had ik wel wat meer karakterontwikkeling willen zien. Als er al iets van een ontwikkeling te zien is, dan is dat de geschiedenis van San Miguel zelf, waar landeigenaren en historische gebeurtenissen onontkoombaar hun stempel op hebben gedrukt. Boyle schets met zijn geoefend oog en pen een mooi beeld van de verlaten sfeer, de intensieve schaapteelt en de verwilderde natuur van dit kleine eiland in de Stille Oceaan.