Hij neemt me op schoot, verteltover onze soort, de Hades in de aderendie alles schoonwoedt. Het gat tussenzijn ogen dat zich vol met inkt zuigtdat zich sluit. I... » 

Hij neemt me op schoot, verteltover onze soort, de Hades in de aderendie alles schoonwoedt. Het gat tussenzijn ogen dat zich vol met inkt zuigtdat zich sluit. Ik kruip tegen hem aan,hij knikt, gelooft nietdat er in een ballpointpuntook een kogel zit.De steen vreest mij volgt een familie die zich langzamerhand terug trekt uit het bestaan. Met humor en precisie legt Deckwitz verbanden bloot waar we zelf niet voor kiezen maar die ontstaan door zwijgend naast elkaar te ontbijten en te leven aan de rand van een bos vol wilde eiken. Taal en beeld kantelen en trekken het tapijt van geschiedenis, maatschappij en voorouders onder de voeten vandaan. «