Vaak hoor je mensen zeggen:”als oma, opa of Jan of Ann nu moest terugkomen die zouden hun ogen niet geloven”. Velen onder ons zouden er wel wat voor over hebben om nog eens een goed gesprek te voeren met enkele dierbare overledenen, of hun eens goed vast te nemen en -bij wijze van spreken- dood te knuffelen.
In de debuutroman “De teruggekeerden” van Jason Mott is deze thematiek aan de orde van de dag. Er keert niet één geliefde terug uit de dood, maar velen, al snel zijn het er te velen. Het zijn er zoveel dat de eens zo dierbare overledenen als een plaag, een last, een bedreiging worden ervaren. Dit zelfs door hun eigen familieleden, die waarop ze eens hoopten, werkelijkheid hebben zien worden, en hun droom in een nachtmerrie zien veranderen.
Zoals zo vaak ligt angst, angst voor het onbekende, het willen beschermen van het eigen leven, het individueel belang, aan de basis van de reacties van de levenden. Jason Mott slaagt er goed in deze angsten, twijfels, frustraties op papier te zetten. Hij weet het gebeuren zo aan de lezer over te brengen dat je automatisch gaat nadenken over hoe jijzelf op een dergelijk gebeuren zou reageren. Daarnaast geeft hij ook de boodschap mee om niet enkel de doden te eren maar “bij leven” de toekomstige doden eer te bewijzen.
Het verbaast me niets dat deze roman een verfilming zal kennen. Persoonlijk denk ik dat de uitwerking van deze thematiek in bewegend beeld een invulling zal kennen voor de vraag waarmee ik het hele boek ben blijven zitten: “Hoe kon je zien dat je als levende te maken had met een teruggekeerde, als je hem eerder nooit had gekend!?!”. Want mijn eigen fantasie was niet toereikend om mij hiervan een beeld te vormen.
Het boek is een aanrader om te lezen niet enkel om de thematiek maar ook omwille van de vlotte schrijfstijl, de misschien wel verrassende lichtheid waarmee deze schrijver alles onder woorden weet te brengen, maar heel zeker omwille van de plot….een les, een levensles voor elke levende ziel die de boodschap tot zich wil nemen!