Florian de Beaufort warmde zich nog eens een keer aan zijn houtkachel. Hij mijmerde voor zich uit; Dit was zijn stulpje, zijn thuis. Hier had hij lang naar gezo... » 

Florian de Beaufort warmde zich nog eens een keer aan zijn houtkachel. Hij mijmerde voor zich uit; Dit was zijn stulpje, zijn thuis. Hier had hij lang naar gezocht en tenslotte ook nog gevonden. Harles 12 was het adres. Een vakwerkboerderijtje uit 1839. Te midden van het meest on-Nederlandse stukje Nederland. Het was het enige gedeelte van Nederland dat Centraal Europees was. Hij liep verveeld naar buiten.
Hij keek voor zich uit en zag een klein beekje, met de naam Harleserbeek, zijn weg vervolgend richting het Selzerbeekdal, met in de verte het klooster Mamelis. Hij keek naar de fundering van zijn huis. Opgetrokken uit grote vierkante blokken blauw-grijze kalksteen ofwel arduin afgewisseld met ruwgehakte kleine blokken kolenzandsteen. Arduin is een harde blauw-grijze kalksteen ofwel hardsteen genaamd. Dit gesteente is afkomstig van Namen (B). Vandaar ook de naam Naamse steen. Het fascineerde hem, die grote blokken arduin. Waar kwamen ze vandaan? Vast wel uit een ander gebouw dat gesloopt werd. Of misschien wel het pand dat hiervóór hier had gestaan en dat men toen had gedacht dat ze de blokken arduin goed te gebruiken waren als fundering. «