Omstreeks 1880 waren er in ons land nog volop ongerepte natuurgebieden, de zogenaamde woeste gronden, aanwezig. Nederland was een paradijs van rust en ruimte, v... » 

Omstreeks 1880 waren er in ons land nog volop ongerepte natuurgebieden, de zogenaamde woeste gronden, aanwezig. Nederland was een paradijs van rust en ruimte, vol met wilde planten, vogels, vlinders, insecten en kleine zoogdieren. Er heerste echter grote armoede, die men trachtte te bestrijden door de natuurterreinen te ontginnen. De kennis van de inheemse flora en (in mindere mate) de fauna was zeer gering. Er bestonden ook nauwelijks organisaties op het gebied van natuurstudie en natuurbescherming. In Duitsland, Frankrijk en Engeland was de situatie anders. De industrialisatie was in deze landen veel eerder op gang gekomen en de schadelijke gevolgen daarvan voor natuur en landschap werden dus ook eerder merkbaar. Eind vorige eeuw keerde ook in Nederland het tij. E. Heimans en Jac.P. Thijsse gaven de aanzet tot de natuurbeschermingsbeweging. Onder leiding van Hugo de Vries werd de natuurlijke historie vervangen door de moderne biologie. Deze drie mannen waren de leermeesters van de latere hoogleraar Jac «