<p>Philippe windsurft, improviseert op de piano, tekent en schrijft poëzie. Dat biedt hem een vreugdevol tegenwicht tegen de moeilijke momenten in zijn leven. +... » 

Philippe windsurft, improviseert op de piano, tekent en schrijft poëzie. Dat biedt hem een vreugdevol tegenwicht tegen de moeilijke momenten in zijn leven. + foto

Philippe Decraene kreeg tal van lovende recensies op zijn eerste gedichtenbundel ‘Zomaar’ (2022), niet in het minst van Mark Eyskens, Daan Hemmerechts en van talrijke lezers, die uitkijken naar zijn tweede bundel. Luc Delbeke, oud-decaan faculteit Psychologie KUL, schreef volgende beschouwing, die zeker van toepassing blijft voor ‘Zachtjes’. De lezer zal alles herkennen wat Professor Delbeke schreef: hij gaf zeer genuanceerd en duidelijk een rake beschrijving van het veelzijdige talent en van de persoon die deze auteur is.

‘Philippe schrijft vrij, vrank en vrolijk. Zoals een vlinder in sierlijke bochten ronddartelt boven een bloemenzee, zo beweegt ook Philippe zich ongehinderd en ongeremd doorheen zijn rijke woordenschat. In mijn ogen is hij een woordenvlinderaar. Ik zou hem echter onrecht aandoen door zijn talent daartoe te beperken. Hij heeft daarnaast ook een rijk palet aan gevoelens die hem in zijn vlindertocht sturen: gevoelens voor alles wat mooi is - ook in de gewone dingen des levens -, gevoelens van vriendschap, genegenheid en medemenselijkheid, dankbaarheid. Maar niet zelden gaat de expressie van die gevoelens gepaard met de verwijzing naar een onvervuld verlangen. De woordvlinderaar zou hierdoor in de valkuil van holle en hoogdravende pathetiek kunnen terechtkomen, maar dat doet hij gelukkig niet. Hij fladdert er elegant omheen, en meermaals weet hij zijn gedicht zelfs af te sluiten met een verrassende wending die hem doet belanden in een zacht bad van met humor doordrenkte zelfrelativering. Dat verheft zijn dichtkunst ook tot levenskunst.

Of als ik een muzikaal beeld mag gebruiken om mijn leeservaring te karakteriseren. Zijn gedichten zijn geen Beethoven of Chopin composities. Hij doet me eerder denken aan een begenadigd pianist die vrolijk aan het improviseren is, en zich daarbij laat inspireren door wat zijn eigen gemoedsleven hem in het oor fluistert. En dat levert een improvisatiesessie op die ook de luisteraar mateloos weet te boeien.’ Luc Delbeke