Mede vorm geven aan eigen leven en leefomgeving is een diepe wens van ieder mens. Het vervullen van die wens geeft veel voldoening. Chronische ziekte of een han... » 

Mede vorm geven aan eigen leven en leefomgeving is een diepe wens van ieder mens. Het vervullen van die wens geeft veel voldoening. Chronische ziekte of een handicap maakt het realiseren van die wens er niet eenvoudiger op, zeker als de omgeving niet meewerkt. Daarom gingen nog niet zo lang geleden kwetsbare ouderen uit voorzorg naar het verzorgingshuis. Daarom gaan nog steeds veel hoogbejaarden die verzorging, verpleging of intensieve begeleiding nodig hebben, naar het verpleeghuis. Instellingen vormen niet altijd een ideale woonomgeving door eigenschappen die bewoners eenzijdig afhankelijk kunnen maken. In het eerste deel van dit boek worden aan de hand van Foucault, Habermas en Giddens deze eigenschappen concreet uitgewerkt. Veel nieuwe ouderen willen blijven wonen in hun buurt. Dat is mede een reden voor zorgorganisaties om de ouderenzorg te vermaatschappelijken. Nieuwe arrangementen van wonen, welzijn en gezondheid zijn daarom hard nodig. Vanuit een onvoorwaardelijk geloof in de competenties van ouderen wordt in het tweede deel van dit boek gezocht naar wat er dan moet gebeuren in buurten. Welke lessen zijn te trekken uit eerdere processen van vermaatschappelijking. En welke sociale programma.s kunnen nieuwe vormen van solidariteit tussen vitale en kwetsbare buurtbewoners ondersteunen.Vermaatschappelijking is een realistisch perspectief. Dan moeten professionele veldwerkers wel een integrale en samenhangende aanpak realiseren op de terreinen wonen, welzijn en gezondheid. Met hun steun kunnen (oudere) buurtbewoners dan zélf stap voor stap bouwen aan een leefomgeving waar het goed leven is. Dan zullen buurten kunnen ontstaan die veiliger, socialer en aantrekkelijker zijn voor vitale én kwetsbare ouderen. «