Al op de eerste pagina zijn we getuige van een nieuwsuitzending op de televisie waarin kinderoncoloog Leo Pontecorvo openlijk wordt beschuldigd van een obscene briefwisseling met een twaalfjarig meisje, het vriendinnetje van zijn eigen zoon nota bene.
Vervolgens krijgen we een uitvoerige karakterbeschrijving van Leo en zijn vrouw Rachel én van hun vrienden Flavio en Rita Albertazzi. Naar zeggen hun ‘beste’ vrienden, alhoewel de beschrijvingen van hun karakters ons het tegendeel doen geloven. De een Jood, de ander antisemiet; de een communist, de ander hedonist. Leo een rijkeluiszoontje en Flavio een armzalig arbeiderskind.
Omdat de verteller af en toe in de ik-vorm spreekt en zich nu en dan rechtstreeks vragend tot de lezer richt, krijgen we de indruk dat we bijna ooggetuige zijn van hetgeen zich afspeelt in het beklemmende, verstikkende leven van Leo. Ons wordt gevraagd een oordeel te geven. We kunnen niet objectief blijven als lezer.

De schrijver geeft ons een beeld van Camilla, het vroegrijpe, excentrieke maar bovenal manipulatieve meisje in kwestie. In de ogen van Leo een hinderpaal, een struikelblok, een kwelduivel.

Als een gewond dier trekt Leo zich terug in zijn hol: het souterrain van zijn woonhuis dat hij vervolgens niet meer verlaat. Wanneer hij na een tijd wordt gearresteerd is hij zich in eerste instantie niet eens bewust van de aanklacht. Met veel moeite weet zijn advocaat Herrera hem op borgtocht vrij te krijgen. Voor Leo betekent dat terug naar zijn schuilkelder. Een maandenlange, eenzame opsluiting resulteert in een paranoïde, wereldvreemde, verwarde man die de grip op zichzelf volledig verliest.

Vervolging is een verhaal over waarheid en leugen, angst en verraad. Een boek dat vraag om een vervolg.