Ontroerend verhaal over de vriendschap tussen twee joodse jongens in New York: Danny en Reuven. Danny komt uit een orthodox milieu, Reuven is in een liberaler gezin opgegroeid. Danny's vader wil graag dat Danny hem als rabbi zal opvolgen. Danny is ontzettend intelligent en gaat zelf liever de wetenschap in. Omdat zijn vader gelooft dat Danny, met zijn rationele karakter, niet over het invoelende vermogen beschikt dat nodig is om een goede rabbi te zijn, besluit hij als Danny nog op jonge leeftijd is om hem te leren wat lijden is, zodat hij later als rabbi andere mensen zal kunnen begrijpen en helpen die ook lijden. Dit doet hij door niet meer tegen zijn zoon te praten, behalve wanneer hij hem onderwijst in de Torah. Als Danny de leeftijd heeft bereikt waarop hij zijn eigen beslissingen kan nemen over zijn leven en zijn vader zich realiseert dat hij hem los moet laten, verbreekt zijn vader het zwijgen en vertelt hij zijn zoon, in eerste instantie via diens vriend Reuven, waarom hij heeft gedaan wat hij heeft gedaan.

Het hoofdstuk waarin Danny's vader uitlegt waarom hij zo lang niet tegen zijn zoon heeft gesproken, is wat mij betreft één van de mooiste passages uit de wereldliteratuur. Enorm wijs en leerzaam.