"Tastes like Cuba" heeft een interessant uitganspunt; het vertellen van een persoonlijke geschiedenis in combinatie met recepten. Ieder hoofdstuk eindigt met de recepten van de belangrijkste gerechten die in dat hoofdstuk beschreven zijn.
Dit werkt in de de eerste instantie heel goed; Eduardo Machado verteld over zijn jeugd, over zijn familie en welke maaltijden hij met hen identificeert. Vervolgens de schok die hij ervaart als hij met zijn broertje naar de Verenigde Staten verhuisd waar hij niets begrijpt van zijn omgeving of het het smakeloze eten. Als de rest van zijn familie in Amerika aankomt ontstaat er een zoektocht naar identiteit, maar ook naar eten, want hoe kook je traditionele gerechten als je de ingredienten nergens kan aanschaffen? Dit alles levert het coherente, grappige en leesbare eerste deel van het boek op.
Jammer genoeg wordt het boek naarmate het vorderd steeds minder interessant. De schrijver besteed steeds meer aandacht aan zichzelf en zijn werk en minder aan zijn omgeving of politieke ontwikkelingen. Ook voor het eten lijkt nauwelijks meer plaats en de recepten lijken ver gezocht. Er wordt vooral veel aandacht besteed aan het succes van de stukken van Machado en welke beroemde mensen hij allemaal heeft leren kennen, terwijl dat helemaal geen toevoeging is voor het boek. Aan het eind van het boek reist de schrijver weer naar Cuba en wordt het weer wat interessanter, maar zo goed als het begin wordt het verhaal niet meer.

"Tastes like Cuba" heeft een goed concept, maar het had beter uitgewerkt moeten worden. Een leuk boek voor liefhebbers van Exotisch koken en persoonlijke memoires. Een afrader voor lezers met een afkeer van grote ego's en scherp eten.