Boek
Skippy tussen de sterren beschrijft één enkele catastrofale herfst op het internaat Seabrooks, gezien vanuit zo'n twintig verschillende uitgeschreven perspectieven: studenten, docenten, administratieve krachten, priesters, vriendinnetjes, en de manager van een donutwinkel. In het centrum van alles staat Daniel Juster, bijnaam Skippy, wiens dood - in Ed's Doughnut House, nadat hij nog net de naam van zijn vlam in frambozenvulling op de vloer heeft weten te schrijven - de opening vormt van de roman. Skippy tussen de sterren gaat vervolgens met flashbacks terug naar de maanden die eraan voorafgaan, maanden waarin de zwaarmoedige veertienjarige verliefd wordt, een gevecht wint, een geheim bewaart en de aandacht trekt van faculteitsleden die niet perse het beste met hem voor hebben. Onderweg leren we Skippy's vrienden en kwelgeesten kennen: Ruprecht, Skippy's bolle, geniale kamergenoot die experimenten uitvoert om de snaartheorie te bewijzen; Dennis, een aarts-cynicus wiens dromen zelfs sarcastisch zijn; Carl, Skippy's rivaal in de liefde en psychopaat-in-de-dop; Lori, het object van Skippy's dromen, die geobsedeerd wordt door een Britney Spears-achtig muziekdelletje en haar dieetpillen verbergt in de buik van haar teddybeer; en Mario, lieve, domme Mario, wiens obsessie met seks vermoeiend zou worden als het niet de bron was van vele hilarische slaapkamergesprekken tussen de vrienden.
Paul Murray neemt de tijd en de ruimte om een aantal onderwerpen op magistrale wijze uit te werken tot een energieke plot rondom Skippy's dood, terwijl de roman tegelijkertijd een lofzang op de verloren jeugd is.
De pers over Skippy tussen de sterren:
'Een (school)reünie waar iedereen naartoe moet! Grappig, ontroerend en soms pijnlijk herkenbaar.' - Nu.nl
'Paul Murray heeft zeven jaar gewerkt aan Skippy tussen de sterren. Zijn op elke pagina voelbare toewijding heeft geleid tot een verraderlijk soepel weglezende, regelmatig hilarische, maar tegelijkertijd ongenaakbaar schurende en bijtende roman.' - de Volkskrant
'Murray beheerst zijn taal meesterlijk. (...) Hij schrijft lichtvoetig, teder en prachtig terloops over de meest gruwelijke dingen die mensen elkaar aandoen.' - NRC Handelsblad
«
Boeklezers.nl is een netwerk voor sociaal lezen. Wij helpen lezers nieuwe boeken en schrijvers ontdekken, en brengen lezers met elkaar en schrijvers in contact. Meer lezen »
Volkomen op het verkeerde been gezet bij het lezen van dit boek. Waar ik in eerste instantie dacht een soort highschool uitgave van een stelletje pubers te lezen, bleek het een onverwachte, indrukwekkende roman te zijn over het leven van leerlingen en oud-leerlingen van Seabrook College. Dit internaat voor jongens werd vroeger gerund door paters, die nu echter langzaam maar zeker tot een uitstervend ras op de school gaan behoren. Het verhaal begint bij Ed’s Doughnut House, waar een wedstrijd donuts eten tegen de ongeslagen kampioen Rupert eindigt met de dramatische dood van Skippy. Ed’s Dougnut House is de plek waar zowel de jongens van Seabrook College als de meisjes van het naastgelegen St. Brigid’s College samenkomen. Skippy is een schijnbaar onopvallende leerling die op allerlei manieren probeert zijn problemen het hoofd te kunnen bieden. Wanneer hij op bezoek is bij zijn vader houdt hij samen met hem een gelukkige schijn op door “het spel“ te spelen. “Inmiddels zijn ze er echt profs in, niemand zou, als ze hen afluisterde denken dat er thuis iets mis was.“ Skippy blijkt de verbindende factor tussen alle karakters die in dit boek voorbijkomen. Howard, een oud-leerling van Seabrook College, geeft nu geschiedenis op school en wordt door iedereen Howard the Coward genoemd. Door het karakter van Howard uit te werken krijgen we een kijkje in het leven van het docententeam van Seabrook College. Dan zijn er de leerlingen van Seabrook College. Rupert, de obese vriend van Skippy, spreekt een taal die de leerlingen niet begrijpen. Deze M-theorie van professor Tamashi is een uitbreiding op de string-theorie, en volgens Rupert de taal van de wetenschap. Rupert stuurt ook mailtjes de ruimte in en logt elke dag in op de METI-website om te zien of er al buitenaardse wezens zijn die hem hebben teruggemaild. Carl is een jongen in een moeilijke thuissituatie die langzaam maar zeker afglijdt in de drugsscene en zijn eigen oplossing zoekt om de pijn te dragen. Lori is een leerlinge van St. Brigid’s College en Skippy’s grote liefde. Zo zijn er nog meer karakters die worden uitgewerkt. Er wordt steeds meer vrijgegeven en het boek wordt naar het einde toe een echte page-turner. Het schoolfeest, het 140-jarig jubileum, niets is wat het lijkt. Het indrukwekkende van dit boek is dat het echt een boek van deze tijd is. Je kunt je voorstellen dat er op middelbare scholen nu leerlingen zijn die op deze manier leven, bepaalde dingen meemaken, in hun thuissituatie, in hun vriendenkring. Het leven van jongvolwassenen op weg naar volwassenheid, een weg die niet altijd soepel verloopt.