De lotgevallen van de Rembrandt met de rode baret zijn bijna tebizar om waar te zijn. Het portret werd in 1823 aangekocht door dePrins van Oranje, de latere kon... » 

De lotgevallen van de Rembrandt met de rode baret zijn bijna tebizar om waar te zijn. Het portret werd in 1823 aangekocht door dePrins van Oranje, de latere koning Willem II, voor zijn kunstcollectie,die de beste Nederlandse privéverzameling ooit was.Geteisterd door oorlogsgeweld want door Willem achtergelaten inBrussel tijdens de Belgische Opstand van 1830, in 1918 kwijtgespeeldals erfstuk van zijn nazaten na de Eerste Wereldoorlog,na de Tweede Wereldoorlog in beslag genomen in Dayton, Ohiodoor de Amerikaanse overheid als verondersteld vijandelijk bezit,en jarenlang een lastige diplomatieke speelbal tussen Washingtonen Bonn in de Duits-Amerikaanse betrekkingen tijdens de KoudeOorlog. Daarvoor was het in 1921 ook nog eens gestolen uit hetWeimar Museum, en in 1935 door Duitse matrozen in New Yorkgeheeld. Sinds Weimar was het slechts tien dagen in 1947 te ziengeweest in Dayton, en tien weken in 1967 in Washington. Met ditboek doet het opnieuw zijn intrede in de Rembrandtwereld.De toeschrijving aan Rembrandt is sinds 1969 omstreden. GarySchwartz draagt argumenten aan om het te accepteren voor wat heteeuwenlang was en nog altijd lijkt te zijn, een zelfportret van demeester. Bijgevoegd zijn de resultaten van een recent technologischonderzoek. «