Recensie: Pablo Perruche
ISBN: 978-94-6266-051-9 Peter Lievens
Het boek vertelt het verhaal van Pablo, zoon van een hardwerkende vader en van een moeder die voor alles de schone schijn ophoudt. Vader is een zeer eigenzinnig man en een notoire drinkebroer. Als hij dronken is, terroriseert hij het ganse gezin. De oudste dochter, waar Pablo zoveel van houdt, ontspoort volledig en vertrekt uiteindelijk naar het buitenland.
Pablo opent een café, houdt veel van schilderen en wil bovenal leven van zijn kunst. Zijn bijnaam Perruche heeft hij gekregen door het al maar opnieuw tekenen en schilderen van parkieten, perruches in de volksmond. Ook zijn liefdesleven kent de nodige hoogtes en laagtes.
Thema’s die overvloedig aanwezig zijn zoals drank, drugs, seks en kunst, maken van dit boek een wel zeer cru-realistisch geschreven verhaal.
Peter Lievens schreef dit boek met veel vaart, hij heeft een aparte stijl, rauw, eerlijk maar tevens ook integer. Sommige scènes zijn humoristisch dan weer poëtisch en bijwijlen heel cru- realistisch.
Hij gebruikt ook flash-backs in zijn verhaal wat wel degelijk een pluspunt is.
Het is zodanig geschreven dat je volledig mee in het verhaal zit. Een knap staaltje van wat schrijven nu is. Ik heb dit boek met dezelfde vaart gelezen als het geschreven is.
Een debuut dat kan tellen en zeker een auteur om te blijven volgen. Ongetwijfeld krijgen we van deze Peter Lievens nog mooie pareltjes.
Een boek om zeker te lezen en van te genieten. Kortom een aanrader!

CdK

Pablo Perruche, je zou denken Zuiderse sferen maar niks is minder waar. Ooit had ik ook een ‘pyruske’ in een vogelkooi in mijn klas, ’t mocht dikwijls vrij rondvliegen. De hoofdfiguur Pablo Perruche heeft zijn naam niet gestolen, hij was als kind en getalenteerd tekenaar gek op vogels, een spotnaam.
Ik kan mij niet herinneren ooit zo’n oer-Vlaams boek te hebben gelezen. Wat een kracht, wat een taal, een rauwheid die zijn oorsprong vind in de Vlaamse stroefheid maar die bijwijlen zo lyrisch kan zijn. Ik werd vooral letterlijk omver geblazen en terug meegenomen naar mijn niet zo conformistische jeugdjaren in de jaren ’60 – ’70, een woelige periode die ook mij en veel leeftijdsgenoten heeft gepakt. Tijdens het lezen doemde steeds Tom Lanoyes ‘Sprakeloos’ naar de voorgrond en dit is zeker geen waardeoordeel, integendeel Pablo Perruche vertelt een andere Vlaamse geschiedenis, evenwaardig maar harder, ongepolijst en snel, heel snel. Tussen dat flitsend leesritme krijg je een inkijk in de denkpatronen van een talentvol kunstenaar die worstelt met zijn liefde, zijn lusten, zijn vriendschappen of hoe moet je godsnaam redelijk functioneren als je geest en je gedrevenheid er de ruimte niet voor geven.
Ik zoek naar superlatieven, naar woorden die enigszins kunnen vatten wat ik voelde bij het lezen van dit boek maar ik vind ze niet. Ik werd begeesterd, ontroerd, gepakt en opgevrolijkt.
Jan Stevens - Meer info op http://boeken.ouderparticipatie.be/node/1665http://
www.vandebutanttotbestseller.nl/?p=448

Anja Van Geert
13 uur
Zo, Pablo Perruche is uitgelezen. Het was werkelijk de rem er op zetten om hem niet in één ruk uit te lezen. Wie geboren is in de jaren zestig zal er heel veel uit herkennen, wie de drugs & rock'roll periode meegemaakt heeft evenzeer. Voor alle anderen is het een avontuur waarin je geworpen wordt, een onderdompeling in een periode waar de restjes drugs nog aankleven en waar de verf nooit droog is. Een taal die dan weer rauw en direct is, dan weer lyrisch en humoristisch, maar je zelden onberoerd laat. Een onbekende schrijver die Peter Lievens, maar de moeite van het ontdekken waard.

Review for Pablo Perruche

PATRICK BERNAUW
Peter Lievens woont in Erembodegem bij Aalst, het dorp van Louis Paul Boon. En er zijn wel meer parallellen denkbaar tussen deze twee auteurs. Allebei waren het dubbeltalenten: schilders en schrijvers. Allebei hanteren ze in hun proza een rauwe, razende stijl - omdat ze het leven zelf willen benaderen. De schoonheid van ongepolijste poëzie...

De lovende woorden van Josse De Pauw waren niet overdreven. Ik heb bijtijden zitten giechelen met dit boek - want Peter Lievens heeft humor (dat had LP Boon ook). Ik heb genoten van de manier waarop hij over zijn jeugd schrijft, in de jaren zestig en zeventig, en over de zeden en gewoonten en de muziek van toen... zo herkenbaar! Ik heb een krop in de keel gehad, meer dan eens... en wie kan onbewogen blijven onder de van erotiek zinderende passages? De lyrische liefdesbetuigingen?

En ja, ondanks de in het oog springende gelijkenissen met Boon, is dit een schrijver met een uniek stemgeluid.