Zowel in sociaalwetenschappelijke kringen als op de regionale, federale en Europese beleidsniveaus groeide gedurende het laatste decennium de overtuiging dat ar... » 

Zowel in sociaalwetenschappelijke kringen als op de regionale, federale en Europese beleidsniveaus groeide gedurende het laatste decennium de overtuiging dat armoede een multidimensioneel gegeven is. Het meten van deze multidimensionaliteit is echter geen gemakkelijke opdracht, niet in het minst door het grote aantal inhoudelijke en methodologische keuzes die dit vereist. In dit boek zetten we alvast een stap in de goede richting. We beschrijven eerst wat we onder multidimensionaliteit verstaan en ontwikkelen dan een meetmodel waarin zowel de klassieke inkomensindicator als een reeks zogenaamd ‘niet-monetaire’ indicatoren zijn opgenomen. We onderscheiden hierbij de volgende domeinen: huisvestingsdeprivatie, financiële stress en beperkte financiële middelen. Het tweede deel van dit boek is gewijd aan de validering van onze multidimensionele armoedemaat. Zo vragen we ons af in welke mate de tussenland-verschillen in de kans op multidimensionele armoede samenhangen met de institutionele context, en meer bepaald de kenmerken en specifieke regelingen van het welvaartsregime. Ook de armoedesituatie van de oudere bevolking, en meer bepaald de mate waarin deze wordt beïnvloed door institutionele factoren zoals het pensioenbeleid en het huisvestingsbeleid, komt in dit deel aan bod. In het derde deel ten slotte testen we ons meetmodel op de meer recente gegevens van de EU-SILC (Statistics on Income and Living Conditions). We gaan na of onze benadering ook voor de nieuwe Europese lidstaten valide resultaten oplevert, en aldus kan bijdragen tot het verdere sociaalwetenschappelijke en beleidsdebat. «