“Zes maanden lang zat ik in een cel, alleen met mezelf als deelgenoot en toeverlaat. Ik kan me voorstellen dat nooit alleen zijn niet zo aangenaam is, maar alti... » 

“Zes maanden lang zat ik in een cel, alleen met mezelf als deelgenoot en toeverlaat. Ik kan me voorstellen dat nooit alleen zijn niet zo aangenaam is, maar altijd alleen zijn in een cel is beslist veel onaangenamer. Eenzame opsluiting is een duivels kwaadaardige kwelling. Zelfmoordpogingen, onware bekentenissen afleggen en gekte waren bij de gevangenen enkele van de gedragingen die eruit voortvloeiden. Ze tastte ook mijn normale denken aan en liet mij soms vreemde dingen doen, maar opgeven deed ik niet. Ik schraapte dan al mijn moed samen en herpakte mij heel vlug. Berusten in mijn lot… nooit! Want berusting is de moed der onmacht. De nazi’s konden mij niet alles ontnemen, zeker niet mijn liefde en mijn herinneringen. Ook niet mijn hoop en mijn geloof in vrijheid.”

Jarenlang luisterde Eric De Keyser geduldig naar de getuigenis van zijn tante Marianne over de gruwel van de Duitse gevangenissen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Na lang twijfelen raapte hij zijn moed bij elkaar en stelde haar verhaal te boek. «