De beslissing die ze in maart 2009 aan de verzamelde Vlaamse en Nederlandse pers kenbaar maakte - stoppen, na tien jaar, met één van de meest sprookjesachtige m... » 

De beslissing die ze in maart 2009 aan de verzamelde Vlaamse en Nederlandse pers kenbaar maakte - stoppen, na tien jaar, met één van de meest sprookjesachtige muziekverhalen uit de vaderlandse geschiedenis - was voor velen een donderslag bij heldere hemel. Voor Kathleen zelf was het - hoe hartverscheurend ook - een evidentie. Het was niet eens zozeer een artistieke keuze: de dertigjarige vrouw die op de persconferentie met een dikke brok in de keel een afscheidslied zong voor haar twee K-vriendinnen, trok op dat moment, een streep onder een tijdperk. Sterker: Kathleen begon toén, om vijf uur, op 23 maart 2009, op de spoedpersconferentie bij Studio 100 in Schelle, aan haar leven. Alle meters weer op nul, alle duivels in hun kooien. Go.

Dit is het verhaal van K1. Soms hartverscheurend. Vaak verbijsterend. In al zijn aspecten verrassend - want niemand kon vermoeden wat er àchter dat pastelkleurige wereldje van vlinders en regenbogen en Teleromeo's schuilging. «