Het voelt goed om weer een boek van de grote leesstapel eindelijk te lezen. Ik had wel zin in een thriller en de twee coverreviews en de achterflap spraken me aan. Echter voelde het boek tijdens het lezen niet als een thriller, de spanning miste voor mij heel erg. En dat terwijl er toch best wat positieve reacties ook op de achterflap staan. Misschien komt het ook doordat het boek uit 1995 komt en de thrillers toen anders waren? Nu is immers niets meer te gek voor hedendaagse crime.

Wat ik goed aan het boek vond was het begin ene de introductie van beide zaken. Ze waren spannend opgezet en kwamen uit het niets. Dat is overigens ook bij de vorderingen van de zaken als er iets nieuws gebeurde: een nieuw slachtoffer of het feit dat de dreigbrief naar een nieuw niveau lijkt getild te worden. Plus je kon niet van te voren zeggen wie erachter zat. Dat vond ik leuk! Op zich waren beide zaken ook origineel, in de thrillers die ik tot nu toe heb gelezen, kwamen namelijk geen dreigbrieven voor aan auteurs en ook geen verdwaalde naakte mannen die aan de dood lijken ontsnapt.

Waarom beviel deze thriller me dan toch niet? In de eerste plaats omdat tussen de momenten dat er iets mis gaat en de zaken dus verder uitbreiden, er niets gebeurde. Ja, je krijgt een beeld van het team, maar omdat dit een zevende deel uit een crimeserie bleek had ik geen idee waar het allemaal overging. Terwijl dit soort series er juist om bekend staan dat je ze los kan lezen. Er worden immers altijd nieuwe zaken behandelt. Er waren voor mijn gevoel te veel personages waardoor ik steeds moest nadenken wie het precies was en dat bevorderd niet echt het leesplezier.

Wat ik daarnaast ook jammer vond was dat de ontknoping best voor de hand lag. En dat daar helemaal geen stress of paniek bij kwam kijken. Eigenlijk viel alles heel makkelijk op z’n pootjes terecht. Voor mijn gevoel ging het te makkelijk ondanks dat ze te weinig manschappen hadden en er weinig aanknopingspunten waren.

Overigens vond ik het verhaal niet slecht, het was leuk voor tussendoor. Alleen voor mij was het een beetje te simpel met teveel – voor mij nietszeggende – personages. Ik heb meer met Stuart McBride en Simone van der Vlugt.