Boek
I think I love you
Allison Pearson, de auteur die de mum-lit uitvond, met nieuw meeslepend boek over de eerste grote liefde van jonge meisjes
Vlak na haar moeders begrafenis vindt Petra in een kast een roze envelop. Er zit een brief uit 1974 in waarin staat dat zij de winnaar is van de Ultimate David Cassidy Quiz. De prijs: een ontmoeting met haar idool in Los Angeles.
Haar moeder had de brief destijds verstopt terwijl zij nota bene alles in het werk had gesteld om de quiz te winnen; álle berichten die Cassidy had geschreven voor het fanclubblad had ze uit haar hoofd geleerd. Wat ze niet wist was dat al die leuke brieven niet door haar held werden geschreven maar door William Finn, een pas afgestudeerde jongen in geldnood.
Petra besluit na al die jaren haar prijs alsnog te claimen en de voormalige uitgeverij van het fanclubblad ziet er wel een mooie nostalgie pr-mogelijkheid in. William Finn, Cassidys ghostwriter is ondertussen directeur van de uitgeverij. Hij zal Petra vergezellen naar Amerika.
Petra gelooft dat ze eindelijk de man van wie ze al die jaren hield, zal ontmoeten. En dat is ook zo, maar zal ze hem herkennen?
Allison Pearson (1960) studeerde Engelse letterkunde in Cambridge. Ze schreef voor diverse landelijke kranten en heeft een column in de Daily Telegraph. In 2002 debuteerde ze met de bestseller Hoe krijgt ze het voor elkaar? «
Welkom op Boeklezers.nl
Boeklezers.nl is een netwerk voor sociaal lezen. Wij helpen lezers nieuwe boeken en schrijvers ontdekken, en brengen lezers met elkaar en schrijvers in contact. Meer lezen »
I think I love you
Allison Pearson – I think I love you
Volgens de tekst op de achterkant is dit boek helemaal “mijn boek”. Begin veertig en met het fenomeen “fan-zijn” niet onbekend. Met dertien/veertien was ik enorm verliefd op Ralph Macchio. Hij was Johnny in de film “The Outsiders”. De film die ik pas jaren later ook gezien heb, want de twee weken die die film in Nederland in de bioscoop draaide, was ik met mijn ouders op vakantie. Ook nu ben ik nog fan van Ralph en juist door het internet kan je hier en daar wat actuele informatie krijgen. Dan was er natuurlijk ook nog “Doe Maar”, “Duran Duran” etc…
Het is natuurlijk interessant om te weten hoe het Petra tijdens de puberteit is vergaan met haar familie, haar vriendinnen en vooral de verliefdheid voor haar idool David Cassidy, maar om alles (en ook een beetje de eigen puberteit wat het fanzijn betreft) weer van voren te moeten meemaken, vond ik op een gegeven moment erg langdradig worden. Zelfs al was het verhaal gebaseerd op feiten en werd de geschiedenis ondersteund door de muziek van David Cassidy. Nieuwsgierig als ik ben heb ik zijn muziek opgezocht en tijdens het lezen daarnaar zitten luisteren. Hoewel ik de songs wel kende, kan ik me aan de hype om zijn persoon niet herinneren, maar dat kan zijn omdat ik dan toch een paar jaren later dertien was als Petra.
We leren ook de kant van het verhaal van Bill kennen, de man die in opdracht van het David Cassidy fanzine, de brieven en artikelen schreef. Als lezer ben je dus al die tijd van het “bedrog” tegenover de jonge fans op de hoogte.
Tijdens het lezen merkte ik dat ik erop zat te wachten dat Petra volwassen zou worden, de zo belangrijke brief die haar moeder jarenlang had verstopt zou vinden, en haar grote held David zou ontmoeten. Want dan zou ze ook de man die de brieven voor het fanzine schreef tegenkomen achter het “bedrog” komen. Toen dat eenmaal zover was, zat ik ook snel weer in het verhaal.
Ik denk dat al de informatie uit dit boek in veel minder tijd had kunnen worden verteld en het dan een stuk minder langdradig zou zijn geweest en ik niet tussendoor van drie naar twee, dan weer naar drie sterretjes zou zijn gewisseld.
Bianca van Strien – Juli 2011
