De tijd verstrijkt en de jaren tellen maar in <strong>Het arsenaal</strong> toont J. Eijkelboom zich een vitaler en weerbaarder dichter dan ooit. In de vier nau... » 

De tijd verstrijkt en de jaren tellen maar in Het arsenaal toont J. Eijkelboom zich een vitaler en weerbaarder dichter dan ooit. In de vier nauw met elkaar samenhangende afdelingen waaruit deze bundel bestaan nemen herinneringen niettemin een cruciale plaats in. Maar het is geen weemoed die de boventoon voert wanneer er gedolven wordt naar de tijd toen iedereen nog leefde of het eigen jonge kroost ter sprake komt dat weer gedachten oproept aan het argeloze want onbenoemde geluk van de eigen kindertijd. In Het arsenaal is het geheugen eerder een voorraadkamer die voeding geeft aan het besef van aanwezigheid in het heden dan een vat vol weemoed. Want zo functioneert bij Eijkelboom de pozie als iets heerlijks dat openklapt tussen tong en verhemelte. Hoeveel licht er in deze bundel ook mag zijn er komen wel degelijk grijstinten in voor als nevel maar dan van een lichtere soort. «