Marion Flint heeft jaren geleden besloten zich definitief aan de kust van Nieuw-Zeeland te vestigen. Met haar achtergrond en alles wat ze daarbij mee heeft gemaakt lijkt haar dat een goede oplossing. Ze denkt alles achter zich te kunnen laten en een nieuw leven op te kunnen bouwen. Op zich lukt dat aardig. Ze is arts en werkt op oproepbasis in een artsenpraktijk en verder is ze veel met kunst bezig.

Als ze op een dag de zevenjarige Ika op het strand ontmoet lijkt dit op het oog een toevallige ontmoeting. Ze ontfermt zich een beetje over het jongetje. Maar naarmate de tijd verstrijkt wordt dit contact steeds hechter en dan gaat bij Marion de sluis naar het verleden open. En wat dan volgt is zo’n mooi verhaal.

Je komt te weten wat er zich vroeger allemaal heeft afgespeeld en waarom juist dit jongetje Ika de aanleiding is om al die herinneringen weer te krijgen. Bepaalde zinnen in het boek zijn zo ontroerend dat ik ze even extra moest overlezen.

Over het feitelijke verloop kan ik niks vertellen want dan zou ik het verhaal prijsgeven en dat is nu net wat je zelf moet gaan lezen. Ik vond het weer een enorm mooi verhaal van Olsson. Die vrouw heeft het echt in zich om een boek te schrijven waar je op een vrij moment mee begint om vervolgens door te lezen en pas te stoppen als het uit is.