In een paar knap verbeelde ogenschijnlijk los van elkaar staande scènes schildert Lanoye een tweetal drama’s: een actueel politiek ongeluk – een Mig van het Rode leger komt in moeilijkheden boven Duitsland en dreigt neer te storten, en een gezinsdrama - een Vlaamse vrouw krijgt te horen dat haar man overspel pleegt met een ex-vriendin van haar zoon. Met meesterhand weeft hij deze scènes en lijnen aan elkaar tot een onuitwisbaar noodlottig geheel. Ondanks de slagschaduw van de naderende drama’s weet Lanoye de lezer toch een goed verteerbaar bepaald niet te zwaar menu voor te schotelen. Mijn enige en toch grote bezwarende twijfel is: herbeleven de echte nabestaanden van het slachtoffer van deze ramp met deze versie hun drama niet als een verkrachting van de werkelijkheid die al schrijnend genoeg was?