Een amusante anekdote uitgesmeerd over 190 pagina’s: twee heteroseksuele mannen uit de reclamewereld vatten het lumineuze plan op om goud geld te verdienen tijdens de Gay Games in Amsterdam 1998. Hun idee: ze laten vlaggen fabriceren van diverse landen waarbij de kleur rood wordt vervangen door roze. Deze vlaggen laten ze ook printen op petjes, fluitjes en T-shirts die ze tijdens de Gay Games proberen te verkopen. Dat dit project tot mislukken gedoemd is, weet de lezer al in het begin en geen enkele plotwending doorbreekt dit voorspelbare rechttoe rechtaan verhaal.


Anderhalf uur. Meer is beslist niet nodig om dit nieuwe boek van Kluun tot je te nemen. Ik had ook kunnen volstaan met de achterflap, dan was ik in twee seconden klaar geweest, want de samenvatting hierboven is ook werkelijk het hele verhaal. Geen enkele verrassing, niks brutaals, niks bijtends of sprankelends. Zelfs geen seks.

Kluuns boek is niet vervelend om te lezen, maar leuk is het al helemaal niet. Het doodt de tijd, zoals een krant of tijdschrift dit doet. Jammer van mijn geld, maar als ik het goed begrepen heb, pretendeert Kluun met zijn boeken niet veel meer te doen dan dat: hij wil onze tijd doden met louter amusement. Hij pretendeert geen Literatuur met een Hoofdletter te schrijven. Hij bedelt niet om prijzen, hij vraagt niet om subsidies. Kluun is een van de weinige schrijvers in Nederland die zijn eigen broek ophoudt en daarbij niet al te hoog van de toren blaast. Alle respect hoor, maar voor mij hoeft het allemaal niet.