Jaap de Hullu is al op relatief jonge leeftijd een coryfee van de strafrechtswetenschap. Hij vestigde zijn naam met een dissertatie over rechtsmiddelen in straf... » 

Jaap de Hullu is al op relatief jonge leeftijd een coryfee van de strafrechtswetenschap. Hij vestigde zijn naam met een dissertatie over rechtsmiddelen in strafzaken (1989). In 1992 werd hij benoemd tot hoogleraar straf- en strafprocesrecht aan de Katholieke Universiteit Brabant. In 2000 schreef hij een - volgens velen uitzonderlijk goed - handboek over materieel strafrecht. ŒGlijdende schalen' is naar goed wetenschappelijk gebruik ontleend aan het oeuvre van de vertrekkende hoogleraar. Hij heeft steeds gezocht naar de nuance in het strafrecht; hij is wars van boude generalisaties. In dit licht verbaast het niet dat hij vaak stelling heeft genomen tegen tweedelingen die weliswaar schematisch handig lijken, maar die de werkelijkheid geweld aandoen. Zo heeft hij moeite met harde scheidslijnen tussen de delictscategorieën misdrijf en overtreding, tussen opzet en schuld en een starre afbakening van bijvoorbeeld medeplegen en medeplichtigheid. Zijn gevoel voor de finesse in het recht brengt hem er dan regelmatig toe om een leerstellige dichotomie in te ruilen voor een glijdende schaal. Die glijdende schaal staat dan borg voor een rijkere rechtsbeschouwing, voor vooruitgang in de rechtswetenschap. «