Boek
Dolgelukkig zijn wij
Dolgelukkig zijn wij
Annemarie Haverkamp
Ontroerend en ontnuchterend verslag van een moeder van een ziek kind
Om 03.26 uur knipt Bart een lampje aan en draait hij zich op zijn rug.
¿Ik geloof niet dat ik het wil, Anne, al die operaties. Heeft het zin?¿
Ik schrik niet van zijn woorden. Denk al uren precies hetzelfde. Dokter De Gier had gesproken over ons kind als over een huis dat ingrijpend gerenoveerd moest worden. Nieuw dak, andere riolering, moderne verwarmingsketel en hier en daar een steunbalk.
Maar wat als het fundament niet deugt?
Annemarie en haar vriend Bart hebben een kind gekregen. Maar Jobs hoofd heeft de vorm van een peer, zijn lichaam is slap, hart en darmen vertonen gebreken ¿ er is verschrikkelijk veel mis. De baby blijkt geboren met een zeldzame chromosoomafwijking.
De artsen willen Job behandelen. Als Annemarie en Bart openlijk hun twijfels uitspreken over medisch ingrijpen en de kwaliteit van het leven dat hun zoon te wachten staat, lopen de spanningen hoog op. Wie heeft het recht te beslissen over de toekomst van het jonge gezin: de dokters of de ouders? En: hoe moeten Annemarie en Bart verder nu Job er is?
Dolgelukkig zijn wij is een realistisch verhaal over tegenslag en dilemma¿s. Een verhaal over de maakbare wereld waarin we ten onrechte denken zelf de regie te hebben. Dolgelukkig zijn wij kun je niet anders dan met kippenvel van ontroering lezen, zo eerlijk is Haverkamps ontnuchterende verslag.
Welkom op Boeklezers.nl
Boeklezers.nl is een netwerk voor sociaal lezen. Wij helpen lezers nieuwe boeken en schrijvers ontdekken, en brengen lezers met elkaar en schrijvers in contact. Meer lezen »
Dolgelukkig zijn wij
dit boek in één ruk uitgelezen. Prachtig! Dolgelukkig zijn wij' wil ik graag aanraden aan andere mensen. Misschien is het wat minder geschikt voor vrouwen die in verwachting zijn, zou me zomaar voor kunnen stellen dat je dan de zwangerschap wat minder goedgelovig en blijmoedigt beleeft.
Zelf ben ik moeder, heb kinderen te verzorgen, en de belevenissen raakten me diep. Een gehandicapt kind 'in je schoot geworpen krijgen' en dan leren ermee om te gaan... in alle oprechtheid en rauwheid heeft Annemarie haar ervaringen prachtig weergegeven. Taaltechnisch prachtige zinnen in het boek. De botheid van sommige artsen is goed verwoord, er tegenover staat de goede afweging van liefdevol verplegend personeel. Vele kanten worden goed belicht, zonder dat het belerend is. Het stuk over een verbloemde zwangerschapspsychose die raakt aan vorige levenservaringen (marcherende soldaten en oorlog) vond ik ook prachtig beschreven.
