Boek
De vrouwenfluisteraar en 48 andere waargekleurde verhalen
'Heb ik iets van je aan of zo?' beet ze me geërgerd toe. Ik vatte de vraag op als een stilzwijgende toestemming om haar dit keer onverholen en van top tot teen te bestuderen.
'Nee, volgens mij niet. Zulke korte rokjes draag ik nimmer, noch heb ik ze in mijn kledingkast hangen. Het zou ook vreselijk flatteren bij mijn behaarde benen.'
Een vleugje Bril, een toefje Carmiggelt en heel veel Van Rijn. Dat is het recept voor de derde verhalenbundel van Theo van Rijn. Een fan sprak ooit de gevleugelde woorden: Maar jij bent veel leuker dan die twee bij elkaar. Jij hebt veel meer humor. De schrijver reageerde daar op zijn bekende laconieke wijze op met: Logisch dat ik grappiger ben, want ik ben de enige van de drie die nog leeft.
De auteur ontpopt zich in 49 korte verhalen als een scherp observator en dikt zijn waarnemingen vaak aan met de nodige eigen verzinsels. De verhalen kenmerken zich door de droge humor en scherpzinnige woordgrapjes. Wat is werkelijkheid en waar begint de fantasie? Dat blijft vaak een raadsel. Wel zeker is het dat de verhalen de lezer minstens achterlaten met een glimlach op het gezicht.
«
Welkom op Boeklezers.nl
Boeklezers.nl is een netwerk voor sociaal lezen. Wij helpen lezers nieuwe boeken en schrijvers ontdekken, en brengen lezers met elkaar en schrijvers in contact. Meer lezen »
De vrouwenfluisteraar en 48 andere waargekleurde verhalen
Dit is wat ik op facebook schreef nadat ik het laatste verhaal uit de bundel gelezen had:
'Nog enorm aan het nagenieten van 'De vrouwenfluisteraar en 48 andere waargekleurde verhalen' van Theo van Rijn. Het zijn heel beeldend beschreven situaties, geweldig leuk om te lezen. Niet alleen maar om te lachen, maar je kunt lachen in alle vormen: glimlachen, grinniken, schaterlachen, bulderen van het lachen en zo meer.'
Een van de verhalen in de bundel, met als titel 'Zelfmoordenaar', brengt je in een paar regels van een gevoel van spanning, via even grinniken, en een gevoel van opluchting naar een gevoel van medelijden.
Je weet als lezer niet zeker wat wel en wat niet verzonnen is, maar het laat een bepaalde indruk achter over de auteur. Een prettige indruk, mag ik wel zeggen.
Prachtige zinnen, zoals: 'Het is zondagochtend en de voordeurbel laat weten nog intact te zijn. Ik ken dit soort onaangekondigde bezoekjes op de vroege morgen eigenlijk alleen maar van de verkondigers van het ware geloof.
Ik besluit het belletje van de Jehova's, want die zijn het volgens mij, mild te negeren.'
In enkele verhalen laat Theo de werkelijkheid doorschemeren als hij vertelt over een zwerver in een supermarkt. Helaas gaat het zo in deze wereld.
Ik kan nog lang doorgaan, maar alles is gezegd. Mijn voorstel is om de bundel te gaan lezen en vooral blijven lachen.
Ik waardeer deze bundel met 5/5 vette sterren.
