De hoofdrolspeler, Hugo Stadman is een bijzonder egoistisch mens. In zijn werk, vriendschap en liefde denkt hij slechts aan zichzelf. Ongewoon, omdat het moeilijk is sympathie te voelen voor deze hoofdpersoon. In het begin ben je dan ook geneigd hem het voordeel van de twijfel te geven in de verwachting dat hij òf een ommekeer zal maken onder invloed van zijn goede vriend, òf op grootse wijze ten onder zal gaan aan zijn intense zelfzucht.
Er zijn enkele momenten in het boek waarop Hugo de kans krijgt om zijn fouten goed te maken. Helaas grijpt hij deze kansen niet. Integendeel lijkt zijn egoisme slechts grotere vormen aan te nemen. Gevoelloze seks neemt de plaats in van verliefdheid, en vriendschap is alleen maar een middel voor imagoverbetering.
De verwachting, of eigenlijk hoop, op een spectaculaire tenondergang blijft tot de allerlaatste pagina, om dan plaats te maken voor teleurstelling.
Tot die tijd zal dit boek je zeker vermaken met zijn grappige woordspelingen, en snelle stijl, als je je tenminste niet te veel stoort aan de extreme vrouwonvriendelijkheid. Alle personages zijn oppervlakkig, maar er is werkelijk geen enkele evenwichtige vrouwelijke rol in het boek te bekennen.
Kortom een boek, waarschijnlijk meer geliefd bij mannen, voor op het strand, wat lekker wegleest en waar je niet te lang bij stil moet staan.