Wat na enkele betoverende ontmoetingen begint als een groepvrienden, verandert stilaan in een meeslepende, hooggestemdeen duistere verbijstering. Ondanks spraak... » 

Wat na enkele betoverende ontmoetingen begint als een groepvrienden, verandert stilaan in een meeslepende, hooggestemdeen duistere verbijstering. Ondanks spraakmakende namen alsRob Scholte en Joost Zwagerman, vraagt ‘de man die alles zag’zich af waar de kunstenaarsscene op de valreep van de twintigsteeeuw nu precies voor stond en of deze geschiedenis vol roerigegebeurtenissen echt kan worden begrepen als afgerond tijdsbeeld.In een hilarische openingsscène maakt de lezer kennis met RenéHuigen zelf, die zijn nieuwe typemachine uitprobeert. We vallendirect zijn hoofd en dagelijks leven binnen. Steeds wordt hij opgeschriktdoor een buurvrouw die last heeft van het getik. Meesterlijken hilarisch verweeft Huigen de alledaagse beslommeringenvan zijn hoofdpersonage met diens herinneringen en dekleurrijke figuren uit het verleden.De man die alles zag is zowel een caleidoscopische als persoonlijkevertelling die indringend van toon een enerverende episodein de Nederlandse literatuur van binnenuit beschrijft, waarbij deexcessen en lichtgeraakte opwellingen van toen niet zonder consequentiesblijken. Zal het verleden hem inhalen? Of toch niet?Juist door dat ongrijpbare wordt De man die alles zag een romandie je moeilijk weglegt en zelfs graag herleest. «