Boek
De laatste middagen met Teresa
De laatste middagen met Teresa is gesitueerd in een Barcelona vol contrasten en een verstikkende atmosfeer en vertelt het verhaal van de Piechemapart, een jongen uit het arme zuiden van Spanje die naar Barcelona is gekomen op zoek naar betere kansen. Hij komt uit een laag sociaal milieu en zijn belangrijkste streven is om meer maatschappelijk aanzien te bereiken. Teresa is studente, mooi en blond, een meisje uit de gegoede Catalaanse burgerij. De ontluikende liefde tussen het rijke meisje en de arme 'immigrant' loopt als een rode draad door hun zeer verschillende werelden.
Miljoenen lezers hebben de onvergetelijke Piechemapart sinds de eerste publicatie in hun hart gesloten. Een moderne klassieker.
Fragment:
Maruja mompelde een verontschuldiging en wilde juist naar binnen gaan, toen de Piechemapart zich omdraaide en haar met zijn handen in zijn zakken, een brutale uitdrukking op zijn gezicht en een hooghartige blik in zijn ogen, beval even te wachten. De jongen liep langzaam naar het hek, bleef daar staan, sloeg de dikke sjaal die hij al om had met een soort klap nog een keer om zijn nek, en keek Teresa aan. Nou, vroeg hij, waar was al die haast helemaal voor nodig, staat het huis soms in brand? Meteen hierna maakte hij zijn eerste vergissing: als ze zo'n haast hadden, zei hij, moest de kokkin het eten maar opdienen. De zelfverzekerdheid, die licht was aangezet door mannelijke trots waardoor het nog duidelijker was dat het nergens op sloeg, en de ernst waarmee hij dit zei maakte dat Teresa in lachen uitbarstte. Het was een heldere, lieve, spontane, totaal niet spottende, eerder solidaire lach, maar wel een die - zoals hij zelf ook besefte - verschrikkelijk groot gelijk had. Met een verward gezicht wendde de Murciaan zijn blik van Teresa af en mompelde: 'Ik zou weleens willen weten waarom dat stomme mens zo moet lachen.' Het verbazingwekkende was dat het blonde meisje niet alleen de waardige en beledigde toon die hij verwachtte - en wenste - niet bezigde voor haar antwoord, maar dat ze een nauwelijks verstaanbaar excuus stotterde en zelfs het hoofd boog (haar haar, glibberig als honing, viel in twee zachte delen uiteen in haar nek) en als een betrapt schoolmeisje naar de punten van haar schoenen stond te staren. De Piechemapart vond het ergens wel grappig, maar ook weer niet zo heel erg grappig: hij was niet zo stom om te denken dat hij alleen al indruk op die juffrouw had gemaakt door een harde toon tegen haar aan te slaan. Met een vragende blik keek hij naar Maruja. Omdat hij dat deed, kon hij niet zien dat er nu een onmerkbaar glimlachje bij de mondhoeken van Teresa Serrat verscheen.
Lezersreacties:
***** Het is een boek over een onmogelijke liefde, vol tegenstrijdigheden, prachtig en indringend geschreven, zonder de rauwe werkelijkheid uit het oog te verliezen. - Ans Duquesnoy
Het verhaal van een alles verterende, maar op zich onmogelijke liefde speelt zich af in Barcelona, in de tijd waarin Franco Spanje dicteerde. - Ine Mensink «
Welkom op Boeklezers.nl
Boeklezers.nl is een netwerk voor sociaal lezen. Wij helpen lezers nieuwe boeken en schrijvers ontdekken, en brengen lezers met elkaar en schrijvers in contact. Meer lezen »
De laatste middagen met Teresa
Liefde maakt blind en als dat ergens duidelijk wordt, is het wel in dit boek. Een prachtig liefdesverhaal over een onmogelijke liefde, waarbij ikzelf in ieder geval hoopte dat het onmogelijke mogelijk kon worden. Het in Barcelona spelende boek handelt over de liefde tussen Manolo en Teresa. Manolo is een arme jongen die oprecht lijkt te willen ontsnappen uit het leven dat hij leidt. Hij is een kruimeldief, een mooie jongen die iedereen voor zich in weet te palmen. En Teresa, geboren in een rijk milieu, die niets liever wil dan de mensen uit het arbeidersmilieu begrijpen en deel te nemen aan de revolutie die alles zal veranderen. Twee tegenpolen die elkaar zo aantrekken. Teresa is een naïef meisje die een held ziet in de arbeidersjongen die ze ontmoet, die alleen maar goede bedoelingen ziet en nog te jong is om het echte leven te doorgronden. Ze ziet het arbeidersleven als puur en romantisch en begrijpt niets van de zwaarte ervan. Manolo ziet eindelijk een kans om te ontsnappen aan een leven van armoede en bedrog. Waar ik hem in het begin doortrapt vond en alleen maar uit op zijn eigen gewin, kreeg ik later een zwak voor hem en gunde ik hem kansen. Wat het boek interessant maakt, is dat het zich afspeelt in een tijd waarin Franco heerste. Een tijd waarin arme mensen uit het zuiden naar Barcelona trokken voor werk en waarin het leven voor deze mensen vooral triest en grijs was. Zowel het leven in het arbeidersmilieu als het leven van de gegoede burgerij worden duidelijk beschreven, je krijgt een goed beeld van het leven in die tijd. Elk hoofdstuk begint met een gedicht of een spreuk waarvan sommige vertaald zijn en sommige in de oorspronkelijke taal zijn opgenomen. Prachtige spreuken waarbij het jammer zou zijn om ze niet de aandacht te geven die ze verdienen. Kijk, de tijd breekt aan om duiven los te laten midden op de pleinen met standbeeld. Ons uur is gekomen. Elk moment kunnen de klokken gaan luiden (Jaime Gil de Biedma). Een prachtige inleiding van een hoofdstuk waarin je wordt meegesleurd in eigen emoties die afwisselen tussen begrip, afkeer en vertedering. Afkeer wat betreft de ingenomenheid van Manolo, die op bepaalde momenten alleen maar aan zichzelf denk. Begrip omdat hij misschien ook weinig anders kan. En vertedering vanwege een ontluikende liefde die op bepaalde momenten alleen maar om gevoelens draait, waarbij Manolo en Teresa zich afsluiten van de rest van de wereld.
