Boek
De keizer van Parijs
Een ontwapenend liefdesverhaal voor de liefhebbers van Eenzaamheid van de priemgetallenParijs, 1930. Octavio runt de Notre-Dame bakkerij. Net als zijn vader is hij zwaar dyslectisch. Isabeau werkt als restaurateur in de kelder van het Louvre. Als kind heeft zij een ongeluk gehad waardoor de helft van haar gezicht onder de littekens zit. Twee mensen met een gebrek, die elkaar van een afstand zien, maar beiden niet de eerste stap durven te zetten. Octavio komt vaak met zijn oude vader in het Louvre, waar zij hun fantasie de vrije loop laten. Isabeau is een liefhebster van boeken, die Octavio ondanks zijn dyslectie verzamelt. Een vreemde keten van personen, onder wie een mysterieuze wereldreiziger, een verarmde schilder en een slimme boekhandelaar, bepaalt of zij elkaar ook daadwerkelijk gaan ontmoeten. «
Welkom op Boeklezers.nl
Boeklezers.nl is een netwerk voor sociaal lezen. Wij helpen lezers nieuwe boeken en schrijvers ontdekken, en brengen lezers met elkaar en schrijvers in contact. Meer lezen »
Recensies van De keizer van Parijs door Cs Richardson
In De Keizer van Parijs speelt CS Richardson met de tijd. De werkelijke tijdspanne van het boek is de tijd waarin de brand in het appartement woedt en geblust wordt. Het verloop ervan duikt telkens als losse snippers op tussen een geschiedenis van een hele generatie. In het begin vond ik het moeilijk om mijn aandacht bij het verhaal te houden omdat het levensverhaal van de hoofdpersonages regelmatig onderbroken werd door gedeeltes waarin de verschillende bijrollen geïntroduceerd en gevolgd werden. Ze riepen in eerste instantie alleen maar vragen op, pas na verloop van tijd werd duidelijk wat hun cruciale bijdrage aan dit idyllische verhaal was. Bovendien was het wennen aan de schrijfstijl van de auteur. De verteller is onbekend en blijft buiten beeld, hij observeert en doet van een afstand verslag van wat hij ziet. Hij is 'aanwezig' in zowel het heden als het verleden en geeft het verhaal een nostalgische sfeer mee. Het leek of het in pasteltinten geschreven werd, zoet, zacht en soms vond ik het sentimenteel. Uiteindelijk liet ik mee meeslepen door de levendige, dromerige en sfeervolle beelden naar het onbetwist romantische slot. Een einde dat waarschijnlijk door boekverkoper Henri al was voorzien, want die had lang geleden van zijn opa geleerd dat als je op blote voeten op een boek ging staan je het verhaal daarin kon voelen. Henri had dat die zondagmiddag ook gedaan, het boek daarna dichtgeslagen en weer teruggezet, waarna hij breed lachend voor zijn boekenstalletje ging zitten. Ik kan het me voorstellen, want aan het einde van De Keizer van Parijs kun je een glimlach nauwelijks onderdrukken.
