Ik vond dit een redelijk boek, helaas niet de kraker die ik verwacht had. Het lijkt me met name heel geschikt voor scholieren (boekverslag). Het verhaal is op zich wel interessant, de twee hoofdpersonages zijn redelijk uitgewerkt (sterk achtergrondverhaal). De overige personages vind ik erg mager en dat geldt ook voor de gebeurtenissen in het verhaal. Het leest wel lekker weg, maar diepgang ontbreekt. De band tussen de hoofdpersonages vind ik op sommige momenten ronduit ongeloofwaardig. Er wordt ook niets gedaan met de problemen van de hoofdpersonages. Mattia komt gewoon weg met zijn houding (hij is immers succesvol) en dat geldt eigenlijk ook voor Alice (anorexia). Ik geloof bijvoorbeeld niet dat Alice na een breuk met Fabio de kracht en het zelfvertrouwen zou hebben om verder te gaan in haar conditie. Nee, zij zou koste van het kost bij hem blijven (veiligheid), voor mijn gevoel.
Het boek leest lekker vlot, maar het maakt de verwachting niet waar.

Een gedicht n.a.v. dit boek

Onder het gaas
schuilt een ragfijn
viooltje
dat eerder krimpt
dan groeien wil.

Een gebroken
spiegelstukje,
dragend
zijn eigen wonden
doorsneed
de tere bloem.

Liefde
leek ontoereikend
voor wie zijn geschonden,

gebrokenheid is
wat hen heeft
verbonden.

Coby Poelman - Duisterwinkel


Geïnspireerd door het gelijknamige boek van Paolo Giordano, Cargo, De Bezige Bij 2009

Het gedicht is gepubliceerd in het boek "Strijklicht van violen", poëzie bij kunst en literatuur.

Enige tijd geleden gelezen. Niet zo mooi als ik had gehoopt.

Dit boek behoort tot mijn favorieten. Zo'n bijzonder ontroerend verhaal.

Alweer een poosje geleden dat ik het gelezen heb. Had in het begin moeite om er door heen te komen, maar daarna las het als een trein. Ik ga in april naar de toneelvoostelling, ben heel benieuwd.

Het heeft een paar dagen geduurd eer ik dit boek uit had en dat komt omdat het boek me niet zo kon boeien (ben ik nou echt een van de enigen?)
Het boek was niet slecht, maar ik snap de hele hype rondom dit boek niet zo. Er gebeurt weinig in het boek en ruim 300 pagina's de verhalen van twee zielige personen (Alice en Mattie) lezen, deprimeerde mij ook nogal. Ik geef het uiteindelijk maar 3 1/2 ster (3 is te weinig, 4 teveel)

Van dit boek had ik hoge verwachtingen maar dat leek het niet te vervullen, al is het verhaal verrassend anders . Ik had meer diepgang verwacht na de mooie introducties van de hoofdkarakters. Maar naderhand voeld het toch wel goed, al kan ik niet zegen dat het de hoge verwachting helemaal waar gemaakt heeft. Hier en daar hangen wat losse eindjes te bungelen....

Ik vond het een geweldig book. Heb het zo ongeveer in één ruk uitgelezen. Dat overkomt me helaas niet meer zo vaak. Niet zozeer omdat er geen mooie boeken zijn, maar meer omdat er vrijwel geen tijd is. Nu heb ik die gewoon ergens vandaan gesnoept, ik denk van wat slaaptijd ;-)
Maar goed. Ik was direct na het eerste hoofdstuk verkocht. Het levensverhaal van Mattia en Alice, gevangen in een aantal hoofstukken die een beeld geven van de tijd waarin we de beiden volgen. Wat ik indrukwekkend vond, was dat de schrijver erin geslaagd is zo goed de gedachten, ideeën van de hoofdpersonen te vangen. Net alsof hij het zelf heeft beleefd op de een of andere manier.
De vreemdheid van zowel Alice als Mattia, de eenzaamheid die hen bindt, die hen (tijdelijk) tot bondgenoten maakt. Omdat ze beiden anders zijn dan de andere kinderen in de klas, anders dan hun medestudenten, schept een band die lang standhoudt. Mattia studeert / werkt aan een universiteit in Noord-Europa en Alice leidt in Italië een totaal ander leven. Waneer Alice Mattia een brieft schrijft, is er en flink aantal jaren verstreken. Ze wil hem zien. In eerste instantie, op het moment van schrijven, wil ze hem vertellen wat ze gezien heeft, maar ziet er toch vanaf. Uiteindelijk blijkt hun band toch niet sterk genoeg, niet goed genoeg voor een toekomst samen.

De eenzaamheid van de priemgetallen is een boeiend, makkelijk leesbaar, maar wel wat vreemd boek. Het verhaal gaat over twee mensen die het leven - ieder op een heel eigen en vaak pijnlijke manier - een zware dobber vinden. Ze knokken evenzeer met hun verleden als met hun heden en als hun wegen zich kruisen zelfs met elkaar. Want al weten ze dat ze bij elkaar eindelijk een plek hebben gevonden waar ze 'passen', toch kunnen ze maar niet zover komen dat ze ook echt samen verder gaan. En dat blijft zo. Tot het einde.

Terugkijkend verbaast het boek me wel. Het boeit van pagina 1 tot laatst, maar het is ook beklemmend en onprettig om deelgenoot van twee gevangen zielen te zijn. Je kan het boek moeilijk neerleggen, maar aan het einde moet je tegelijkertijd ook vaststellen dat er eigenlijk niet zo gek veel is gebeurd. Je bent eigenlijk gewoon van kaft tot kaft getuige geweest van twee treurige levens. Toen ik het dichtsloeg had ik er dan ook een heel tweeslachtig gevoel bij: ik had bewondering voor de manier waarop Giordano mij datzelfde gevoel van treurige eenzaamheid had weten te geven, maar ik miste ook een soort van happy end. Zo van: twee verknipte zielen die samen verder gaan, struggelend en wel, maar een klein beetje minder verloren. Al met al wel een fraai boek dat vooral door de schrijfstijl 4 sterren van me krijgt.

het boek wist me wel zo te boeien dat ik het achter elkaar heb uitgelezen. Het gaat over twee kinderen, opgroeiend tot jong volwassenen die allebei een trauma hebben meegemaakt in hun jeugd. Bij beiden zou je nu haast spreken over kindermishandeling; in 1983 niet? Ze groeien uit tot bijzondere mensen, eenzaam, met geen tot weinig aansluiting met anderen. Hun verhalen worden apart van elkaar verteld, maar raken elkaar op sommige punten. Dat raken wordt overigens nooit echt kontakt. Of die keuze voor eenzaamheid dan echt een keuze is, of meer een niet anders kunnen.. Dat is de vraag die het boek bij mij opwerpt, zijn ze zo geworden door de trauma's in hun jeugd of heeft dit het alleen versterkt? Waren ze anders, misschien gelukkiger, geworden als het niet was gebeurd? Het wat vreemde einde van het boek vind ik juist prettig; het laat je nadenken over de verschillende mogelijkheden. Het roept meer vragen op dan dat het antwoorden geeft, dat vind ik een pluspunt in een boek.
tis een prachtig boek een echte aanrader