Hoe ging het zo mis?Zie voorop dit boek de Postma’s op een mooie dag in mei, 1926. Zo serieus mogelijk staan en zitten ze daar, op hun erf in de schaduw van de ... » 

Hoe ging het zo mis?Zie voorop dit boek de Postma’s op een mooie dag in mei, 1926. Zo serieus mogelijk staan en zitten ze daar, op hun erf in de schaduw van de grote iepenboom. De fotograaf heeft z’n best gedaan, hij heeft de mooiste gekozen, ze staan er goed op allemaal. Bijna net zoals ze zijn: een vader, een moeder, vijf dochters en acht zonen op hun paasbest. Wat was er aan de hand, dat ze Roel Elzinga uit Bolsward lieten komen om het hele gezin voor eens te vereeuwigen? En, niet te vergeten, kapper Yme van der Meer uit Blauwhuis, om de zware baarden van de oudste jongens af te scheren en iedereen het haar wat in model te brengen? Wie zou die vouwen zo secuur in de broeken hebben gestreken? En dan die schoenen, die gepoetst zijn, dat ze glimmen als een eikel. Als een verlakte hondenkeutel, zou Bonne hebben gezegd. Alles lijkt in orde. De zon schijnt op de dakpannen en het wagenhok staat fris in de verf. De eiken knopstoelen uit de kamer staan voor de gelegenheid in het gras van vóór de nieuwe gierkolk. Geen weet van wat er nog aan het licht zal komen. Dit zijn de Postma’s van De Tempel in de Sandfirderrijp. Stuk voor stuk kijken ze ons aan, precies zoals de fotograaf het wilde. Wij kijken terug. «