Dagboek op toiletpapier

'Ik kon een soort pad ontdekken. Na een paar uur lopen zag ik vanaf een heuvel een dorp. In het midden zat een groep mannen. Zo snel als ik kon rende ik de heuv... » 

'Ik kon een soort pad ontdekken. Na een paar uur lopen zag ik vanaf een heuvel een dorp. In het midden zat een groep mannen. Zo snel als ik kon rende ik de heuvel af, met maaiende armen. Alle mannen sloegen op de vlucht, behalve twee van hen die als aan de grond genageld zaten. Ik ging direct naast hen zitten en bleef maar praten, om aan te geven dat ik met geode bedoelingen kwam, want iemand die op de grond zit, is weerloos. Ik gaf hen ieder een spiegeltje.
Zij hadden nooit een gekleed persoon gezien. Het lukte mij om vriendschap te sluiten. Die twee gingen daarna de andere mannen reopen. Vrouwen en kinderen kwamen pas later te voorschijn. Ik kon verblijven in het huis van een van de 'notabelen'. Na een paar dagen gaf hij mij de schedel van zijn vader - als ik hem goed begrepen heb - om te gebruiken als hoofdkussen. Men gaf mij te eten. Ik voelde mij daar geaccepteerd.'
Van 1937 tot 1992 was de franciscaan Tom Tetteroo missionaris bij de Papoea's. Hij schreef zijn memories, en werd ge erviewd door zijn neef Peter Tetteroo, journalist bij de KRO. Daarnaast ging zijn achternicht Kiki van Bilsen terug naar de Papoea'a om te kijken hoe de personage van de pater verder leeft na zijn vertrek. Tom Tetteroo is 94 en woont in een kloosterbejaardenoord in Warmond.
Adembenemend relaas van een jonge pater die in het diepe dook.
Onvoorstelbaar dat iemand dit allemaal in mensenleven kan meemaken. Pater Tetteroo beschrijft gebeurtenissen die beurtelings schokkend en hilarisch zijn, diep dramatische momenten afgewisseld met gekoesterde lichtpuntjes, steeds benaderd vanuit de onverwoestbaar optimistische visie dat het leven uiteindelijk altijd weer iets te bieden heeft. Bijna altijd. «