<p>Dit keer kan de lezer mee naar Azië, naar slechts twee van de meer dan 13 000 eilanden tellende archipel die Indonesië vormt. Net als zijn vorige reizen naar... » 

Dit keer kan de lezer mee naar Azië, naar slechts twee van de meer dan 13 000 eilanden tellende archipel die Indonesië vormt. Net als zijn vorige reizen naar Italië is dit geen georganiseerde ‘all in reis’... Opnieuw zet de auteur zich immers af tegen het massatoerisme en andere georganiseerde, hogere aspiraties. Hij worstelt dikwijls met zichzelf bij het zien van een aantal scheeftrekkingen in de Indonesische maatschappij. Het thema armoede komt daardoor herhaaldelijk voor in dit reisverhaal... Daarom zou een boek als Max Havelaar verplichte lectuur moeten zijn. Die rechtenvrije tekst is immers actueler dan ooit! Na 25 of zelfs na 141 jaar blijkt er voor de gewone bevolking nog niet veel te zijn veranderd, laat staan 'verbeterd'. In onze geïndustrialiseerde wereld is uitbuiting ondertussen een gewoonte geworden... De gevolgen van de klimaatverandering komen daar dan nog bovenop.
De auteur van vandaag ontmoet Adam en Eva, begeeft zich tussen hemel en hel, én op plaatsen die zich ergens op de sterrenkaart van november 1997 bevinden... Hij holt de wereldgebeurtenissen en het spel van noord en zuid of rijk en arm achterna, en probeert zijn persoonlijke inzichten en ervaringen uit te leggen. Hij beschrijft de situaties die hij tegenkomt en bekijkt ze op een bijna tegendraadse manier.
Maar is hij zelf toch ook niet gewoon té westers?
Anders dan op zijn vorige reizen eiste het tijdens deze reis niet zelf kunnen vliegen (probeert u dat maar eens) en het steeds door anderen ergens naartoe te moeten worden gebracht ook zo zijn tol... De auteur laat de lezer dit keer ook mee verliefd worden. Is het hier ook op het land en zijn volk? Misschien leest u toch maar beter gewoon een goede reisgids!