De cover is ontzettend mooi, de rode haren springen onmiddellijk in het oog evenals de toch wel intrigerende titel in blauw. Vier letters die de lezer prikkelen, wat betekent dit? Alleen de buitenkant al is echt klasse.

Vooraan staat de verklaring van het woord blun, zodat je als lezer meteen mee bent met de betekenis van de titel. Het boek bestaat uit hoofdstukken die niet te lang zijn en daardoor heb je de neiging om steeds maar door te blijven lezen.

De schrijfstijl van Karin, daar heb ik enorm van genoten. Een heerlijke stijl met veel humor erin dat leest vlot. Buiten die humor zitten er ook gruwelijke scènes in natuurlijk, die horen in een thriller. De manier waarop ze dingen beschrijft is heel levendig, je ziet het zo gebeuren voor je ogen. Nergens klinkt het geforceerd, ik vind het een erg knap debuut.

De hoofdpersonages van John en Ellen zijn mooi uitgewerkt. Je krijgt een prima beeld van hun achtergrond en waarom ze zijn wie ze zijn. Hun emoties en wijze van reageren passen hier goed in. Als lezer zie je op een bepaald moment dingen gebeuren en heb je de neiging om ofwel de personages te beschermen ofwel te reageren met leedvermaak.

Een plot dat zeer goed in mekaar zit. Er zitten een aantal wendingen in het verhaal die ervoor zorgen dat het anders is dan standaard. Verbanden die gelegd worden tussen gebeurtenissen zijn goed. De spanning weet ze er goed in te houden door af en toe kleine ballonnetjes op te laten.
Tijdens de ontknoping denk je te weten hoe het gaat lopen maar dan heb je buiten Karin Hazendonk gerekend. Lekker niet dus. Krijgt Blun nog een vervolg? Volgens mij wel.

Een thriller waarbij ik regelmatig een glimlach of een grijns op mijn gezicht had maar evengoed geschokt was door bepaalde gebeurtenissen of wendingen. Mijn emotionele garderobe werd dus aangesproken en daar hou ik wel van.