Het is niet makkelijk om zelf je zelf gepubliceerde boek te marketen, om het onder de bekendheid van het lezerspubliek te brengen. Daarom plaats ik van mijn boek Eerste Moord, het eerste hoofdstuk gratis in deze post Dit is de eerste  uit de serie Speciaal Rechercheur Chau. Het volgende avontuur, De Drie Kronen, volgt later dit jaar. Als dit eerste hoofdstuk je bevalt, dan zijn hier de verkoop kanalen:  https://walkees.org/books-from-walkees/ -  https://bit.ly/2ZuLOoM (Bol dot com) - https://bit.ly/2ZBOe4W (Brave New Books) en het is ook verkrijgbaar bij de Nederlandse boekhandel. Verkrijgbaar als paperback en als e-boek.

1. Zoals het allemaal begon

“Chau !!”, schreeuwde de moeder voor de derde keer vanaf de onderkant van de trap. Zoals gewoonlijk begon ze geïrriteerd te raken en meestal resulteerde dit erin dat ze naar boven zou rennen om haar dochter met luide stem te vertellen dat ze onmiddellijk naar beneden moest komen. Deze keer hoefde ze dit echter niet te doen. Chau kwam op haar tenen de trap af en cirkelde om haar moeder heen, terwijl ze haar moeder vroeg wat deze wilde.

Chau, een mooi Vietnamees meisje van vijftien jaren jong, woont in een leuk plattelandsdorpje in Engeland, samen met haar moeder, haar jongere broer van 12 jaar en haar Nederlandse stiefvader, die zes jaar eerder trouwde met, haar en en haar broer’s moeder, toen ze nog in Vietnam woonden. Het gezin woonde zes jaar samen in Vietnam, voordat ze naar Engeland verhuisden. Haar moeder, een even zo mooie Vietnamese vrouw van 42 jaar, zorgde voor het gezin, na een carrière in Vietnam te hebben gehad als human resource manager en zakenvrouw. Haar stiefvader, 61 jaar oud, na een levenslange carrière in de logistiek, ging al met pensioen voordat hij naar Vietnam verhuisde, en op dat moment was hij begonnen met schrijven. Het gezin verhuisde van Vietnam naar Highfields, Engeland, om de kinderen meer kansen te geven op een mooie toekomst, te beginnen met beter onderwijs. Beide kinderen gingen naar een internationale school, waar Chau zich voorbereidde op de Universiteit. In dit eerste jaar hadden beide kinderen vloeiend Engels leren spreken en waren ze op een comfortabele en gelukkige manier gewend geraakt aan de westerse cultuur. Highfields is een rustig dorpje ten zuiden van Kent, maar alles in en rond Highfields is anders dan het stadsleven. In dit klein, rustig, maar prachtige dorp leek het alsof de klok jaren was teruggezet. Highfields heeft een zeer hechte gemeenschap waar mensen alles van elkaar weten en waar veel gemeenschapszin is. Kenmerkend voor Highfields zijn het oude plein, het hart van het dorp, met de kerk, het stadhuis, het politieburo, de muziekschool en de pub, allemaal gesitueerd in historische gebouwen. De rest van het dorp bevat vrijstaande huisjes en kronkelende wegen en beekjes. Chau en Minh waren geliefd in hun dorp vanwege hun uiterlijk en hun bescheiden maar vrolijke karakter, waar Minh, de broer, altijd in de buurt rende of fietste, en Chau al snel bekend stond als het speciale, zeer slimme en intelligente meisje, altijd mooi gekleed, en altijd bezig met haar boeken of met haar experimenten. De kinderen deden het goed op school en hadden ook hun eigen activiteiten buitenshuis, waar Chau een zeer actief meisje was, studeerde om piano te spelen op de plaatselijke muziekschool, en in het voorgaande jaar volgde ze taekwondo lessen, zeer fanatiek en zeer frequent, wat resulteerde in het recht om een ​​zwarte band te dragen. Minh had zijn aandeel in één van de jeugdteams van de plaatselijke voetbalclub. Chau had ook nog een ander talent: ze kon heel goed mensen en gezichten tekenen. Chau's 'experimenten' waren goed bekend bij de lokale bevolking in de buurt en op haar school, en hadden haar al de bijnaam 'Speciaal Rechercheur Chau' gegeven. “Chau, wanneer ga je ooit meteen reageren als je wordt geroepen”, vroeg de moeder. Met haar altijd onschuldige blik antwoordde Chau haar moeder met een zachte maar enthousiaste stem: 'Ik had het druk mam, en kon niet stoppen. Ik leer vingerafdrukken van objecten te krijgen en het is me net gelukt om mijn vingerafdruk van een glas te halen en hier is de afdruk, kijk!” Haar moeder zuchtte, maar glimlachte. "Oh meid, jij en je experimenten, wat heeft dat allemaal voor zin? Daar ben je al je vrije tijd mee bezig, zelfs de buren hebben je die malle bijnaam gegeven. Waarom speel of doe je geen leuke dingen met je vrienden, zoals Minh? Je moet ook eens stoppen met je nachtelijke activiteiten. Te vaak hoor ik dat je midden in de nacht wakker bent en ergens mee bezig bent. Je hebt je slaap nodig, anders zullen je schoolresultaten eronder gaan lijden. Maar genoeg voor nu, dat is niet de reden dat ik je riep. Vandaag is het zaterdag, en morgen heb je je speciale concert vanwege het einde van het seizoen van de muziekschool. Ben je daar klaar voor?”. "Oh ja mam, dat ben ik, ik heb er hard voor gestudeerd, maar weet je wat?" antwoordde ze met haar bekende mysterieuze manier van praten, als ze weer eens één van haar vermoedens van onraad of mysterie heeft. “Ik ben klaar voor het concert en ik zal goed spelen, dat weet ik zeker, maar ik heb het gevoel dat onze lerares nog helemaal niet klaar is. Ze gedraagt ​​zich de laatste tijd heel vreemd, en ik heb ook het gevoel dat ze zich met iets anders bezighoudt, en dat dat andere iets niet leuks is en ook niets met ons concert te maken heeft. Ze lijkt nerveus, ze vergeet dingen, kijkt altijd naar buiten, en als de telefoon overgaat, rilt ze zelfs, en is ze duidelijk bang om de telefoon op te pakken. Ook, de laatste tijd, nadat ik binnen ben, sluit ze de deur, wat ze eerder nooit deed. Afgelopen zaterdag, net toen ik de school binnenkwam voor mijn pianolessen, botste een man, die door de uitgang naar buiten rende, tegen me op. Toen ik binnen kwam, in de klas, zag ik dat de Juf had gehuild, haar tranen snel had afgeveegd en dat haar haar helemaal in de war was. Er waren ook een aantal stoelen en tafels die her en der over de vloer verspreid lagen. Ik zag ook dat ze, snel, een vel papier in haar handtas stopte, alsof ze niet wilde dat ik het opmerkte. Ik vroeg haar of ze in orde was, maar ze zei dat er niets aan de hand was, alleen verkouden, waarvan ik weet dat het niet waar was. Er is iets mis, ik weet het zeker”. “Meid, je gaat je niet mengen of zelfs weer één van je beroemde onderzoekprojecten starten, hoor je? In alles zie jij avonturen en mysteries”. “Ja mam”, antwoordde Chau weer met haar onschuldige blik. De moeder was zich niet bewust van de gekruiste vingers die Chau achter haar rug hield.

Deze zondagochtend was het een helder en zonnige dag, eind mei, net voor de vakantie periode. De kinderen zouden twee maanden vrij zijn van school en het was dus de laatste dag van het seizoen op de muziekschool. Op deze laatste dag organiseerde de school elk jaar een optreden van hun leerlingen voor ouders, en de lokale bevolking, in een poging sponsoring en nieuwe leerlingen voor de school te vergaren, en, natuurlijk, de voortgang van de leerlingen te tonen. Voor de gelegenheid was er een groot podium gebouwd, in de tuin voor de school. Het werd gebouwd, gedeeltelijk voor de toegangsdeur met een kleine trap die van de deur naar het podium ging. Op deze manier konden de studenten zich omkleden en zich binnen voorbereiden, voordat het hun beurt was om op te treden. Rond het podium hing een hoog gordijn, om te voorkomen dat het publiek de activiteiten, voor de show, kon zien. Ook alle andere voorbereidingen van eten en drinken werden binnen gedaan door een ingehuurd cateringbedrijf en de lerares kon de laatste instructies aan haar leerlingen geven, de voorbereidingen doornemen, en ervoor zorgen dat het programma in de juiste volgorde werd gevolgd. Het was de tweede keer dat Chau aan deze dag deelnam, de eerste was kort nadat ze naar het dorp waren verhuisd. Toch merkte Chau, die als één van de eersten die dag aanwezig was, meteen een andere stemming bij haar lerares. De vrouw, een elegante vrouw van begin dertig, met donkerblond haar en sprankelend blauwe ogen, leek op een vreemde manier nerveus, en ze bleef maar heen en weer lopen, naar haar kantoortje, naast de klas. Ze liep sneller en haastiger dan Chau ooit had gezien. Ze sprak ook met een hoge stem en had een constante rode blos op haar wangen, terwijl ze normaal gesproken zo wit was als blank papier. Chau merkte zelfs een vreemde blik op, minder sprankelend en met een soort angst, en ogen die meer en sneller knipperden dan normaal. Chau werd in haar gedachten gestoord door de vele stemmen die ze vanuit de tuin hoorde komen. Ouders en ander publiek kwamen binnen en praatten terwijl ze op zoek waren naar een stoel voor het podium. Voor het kleine dorp was het een groot jaarlijks evenement met meer dan honderd toeschouwers, waaronder hoge ambtenaren van het dorp, zoals er was; de Burgemeester, met zijn dikke buik, zijn rode gezicht en grote gekrulde snor; de Hoofdinspecteur van de recherche, met zijn strikte, observerende, maar toch vriendelijke blik; enkele van zijn Rechercheurs en wat schoolhoofden. Ook de President van de Universiteit in de naburige stad en enkele van haar professoren waren aanwezig en last but not least, was er persaandacht van de lokale, en zelfs, de stadskranten. Er waren zo'n 6 journalisten aanwezig en even zoveel cameramannen en vrouwen. Chau merkte op dat de journalisten gemakkelijk herkenbaar waren aan hun kleding en ze hadden allemaal hun telefoon in de hand, klaar om alles op te nemen wat ze wilden bewaren om hun rapportage klaar te maken voor publicatie. Er kwam achtergrondmuziek uit de grote boxen aan de zijkanten van het podium. Aan de rechter kant naast het podium, naast de gesloten gordijnen, stond een dj/technicus met zijn apparatuur, om de muziek en de geluid van de toespraken en de uitvoeringen van de studenten te verzorgen. Hij en zijn uitrusting stonden tegenover de menigte. Het was een jonge man, gekleed in een spijkerbroek en een t-shirt, een paar oude gympen, met een, schijnbaar, eeuwige sigaret in zijn mondhoek. De gordijnen waren gesloten en alle stoelen begonnen bezet te raken. Het gezoem van pratende mensen begon zelfs boven het geluid van de achtergrondmuziek uit te stijgen. Binnen de school waren alle studenten aanwezig en druk bezig met kleding en make-up, ter voorbereiding op hun optreden. Je kon de cateringmensen heen en weer zien lopen met dienbladen met eten en drinken, die ze de tuin in brachten, waar een lange rij tafels aan de zijkant stond, die als buffet fungeerde voor alle aanwezigen. Zo hoefden ze niet te serveren en verstoorden de show niet, door met hun dienbladen door het publiek te lopen. De cateringmensen konden via een smal paadje naast het podium de school verlaten naar de tuin, zonder het podium zelf te hoeven gebruiken. Deze speciale dag zou officieel worden geopend door de Burgemeester van het dorp. Hij stond bekend om zijn grappige manier van praten, altijd met een soort grap voor de hand, om mensen aan het lachen te maken. Er stond een, verplaatsbaar, statief met microfoon, voor het podium, voor de gesloten gordijnen. De lerares had voor een aantal assistenten gezorgd, om te helpen tijdens het programma en om te helpen met bepaalde taken. Eén van hen kwam voor het podium en liet een bord zien aan het publiek, met de boodschap: “5 minuten voor aanvang programma”. Dit was duidelijk om het publiek een vriendelijk teken te geven dat het stil moest worden en vijf minuten later nam de Burgemeester plaats achter de microfoon, en tikte er een paar keer op, om te zien of het werkte. De muziek werd gedempt en het publiek werd stil. Nadat de Burgemeester een aantal keren "test" in de microfoon had geroepen, nam hij een slokje water, en schraapte zijn stem om zijn openingsrede te beginnen.

"Wat een heldere en zonnige dag hebben we voor ons beroemde, jaarlijkse, evenement, van onze geliefde muziekschool", begon de burgemeester, met al een grote glimlach op zijn rode gezicht. "Goedemorgen allemaal. Het is mij weer een groot genoegen om dit geweldige evenement te openen en jullie allemaal te verwelkomen op deze bijzondere dag. Speciaal welkom aan onze vooraanstaande officiële gasten en de pers, die ook laten zien hoe belangrijk dit evenement is geworden voor onze gemeenschap. Onze lieve muziekschooleigenaar en -lerares Grace, heeft van dit evenement een onvervangbaar onderdeel van onze samenleving gemaakt en heeft er opnieuw alles aan gedaan om van dit evenement een enorm succes te maken, zelfs voordat het begint, haha. Beste ouders, en ander publiek, fans van deze school, ik heet U ook welkom en wens U allen hier aanwezig, een heel bijzondere dag. Ik ga jullie niet vervelen met een lange toespraak omdat ik weet dat de studenten heel graag hun vooruitgang en hun talent willen laten zien”. De Burgemeester begon op zijn beroemde manier te glimlachen en zijn ogen begonnen op een ondeugende manier te sprankelen. Dit was het moment waarvan iedereen wist dat het het moment was dat hij, aan het einde van zijn toespraak, één van zijn grappen zou lanceren. De Burgemeester keek om zich heen alsof hij ieders aandacht vroeg, bracht zijn mond dichter bij de microfoon en begon weer te praten. “Zoals U kunt zien, heb ik mijn grote Hoofdinspecteur en zijn Rechercheurs meegebracht, zodat U zich volledig kunt ontspannen en U honderd procent veilig kunt voelen op deze mooie dag. Als er een misdaad in de maak is, moet de crimineel weten, mijn Rechercheurs zitten ​​er bovenop, haha”. Zijn glimlach werd nog groter, en hij stak zijn hand op om te doen wat hij altijd deed op zulke momenten. Hij pakte de toppen van zijn snor en krulde deze tussen zijn vingers. Het publiek stond op van hun stoelen, lachte en begon in hun handen te klappen. De burgemeester hief nu zijn armen in de lucht en begon de laatste woorden van zijn openingsrede. “Nee nee, ga alstublieft zitten en wees voorbereid op een geweldige show. Als ik de woorden uitspreek, gaan de gordijnen open en begint de show. DJ, start de openingsmuziek, en laat de gordijnen opengaan!”

En toen verliet de burgemeester snel de plaats voor het podium, terwijl een aantal assistenten het statief met microfoon wegnamen en de muziek in volume begon te stijgen. Toen begonnen de gordijnen open te gaan, en ontstond er een gevoel van opwinding dat door het publiek ging, terwijl de gordijnen bewogen.

Het publiek begon weer in de handen te klappen, maar zodra de gordijnen volledig open waren, stopte het publiek plotseling met klappen en was er een zelfs, plotseling, gevoelloos koude stilte. Iedereen stond stil, starend naar het podium, met open mond, en een angstaanjagende blik in de ogen. Midden op het podium stond een stoel. Op de stoel zat de lerares, Grace, maar met gesloten ogen en met een zwarte roos in haar handen, rustend op haar schoot. Achter haar, vastgemaakt aan de stoel, stond een bord met de tekst: "ThE End". Haar witte blouse was doordrenkt met wat er zeker uitzag als bloed, waardoor het voor iedereen duidelijk werd dat ze naar een dode lerares keken. Het was nu helemaal stil, een paar minuten lang bracht niemand enig geluid voort. Het leek zelfs alsof niemand meer ademde. Einde eerste hoofdstuk.