Bibliofiel
joukjevv van Velen
leest nu: Grand Hotel Europa (p. 15)
vindt het: “bloemrijk taalgebruik”
Lezen is mijn grootste liefhebberij, al van jongs af aan; lekker meeliften op de fantasie van de schrijver, je wereld verruimen buiten je zo bekende, vertrouwde en soms ook verwenste, directe leefomgeving. De plezierigste ontsnapping uit het dagelijks leven. Meestal onderstreep ik wat ik mooi vind in de kantlijn, of ik schrijf er wat bij. Daarom leen ik weinig boeken uit, en nog minder van de bieb. Het mooiste is, vind ik, wanneer ik iets aan een boek overhoud; dat kan inhoudelijk zijn, maar ook vorm en taalgebruik. Het liefst lees ik boeken in hun oorspronkelijke taal, maar ja verder dan onze drie buurlanden kom ik niet. Gemis? Jazeker, meerdere: ik kan bijvoorbeeld geen Frans.
Bijzonder: ik schrijf in elk boek wanneer ik het gelezen heb. Op een keer zie je dan wanneer je een boek nog eens oppakt. Soms lees ik er twee of drie tegelijk. Als ik een boek gelezen heb, schrijf ik altijd op wat ik ervan vind. Het mooiste boek vind ik een verwarrend etiket, dat is zo sterk afhankelijk van de (leef)tijd waarop ik het lees/las. Vrij recent is dat 'De Boekendief', zeer beschrijvend, voor mij niet te wollig, met een fantastische verteller. Dit boek heb ik drie keer gelezen.
»
Welkom op Boeklezers.nl
Boeklezers.nl is een netwerk voor sociaal lezen. Wij helpen lezers nieuwe boeken en schrijvers ontdekken, en brengen lezers met elkaar en schrijvers in contact. Meer lezen »
Zij die moet sterven David Lagercrantz (Millennium 6)
Van de Millennium reeks heb ik met dit boek nu alle boeken gelezen. Dit waarschijnlijk laatste boek in de reeks is in mijn ogen het minste van alle zes.
Over de inhoud: op een morgen wordt een dakloze man dood aangetroffen in een park. Journalist Mikael Blomkvist wordt door lijkschouwer Frederika Nyman gebeld, omdat zijn nummer bij deze man is aangetroffen. Weet hij misschien wie de onbekende is? Lisbeth Salander is op dat moment in Moskou op een feest in een restaurant waarvan de eigenaar ook het brein achter een aantal trollenfabrieken is. Zij wil definitief met haar zus Camilla afrekenen.
Eigenlijk is het vervolg op de eerste drie delen van de reeks van Stieg Larsson hooguit goed te noemen, maar ze missen het raffinement van Larsson. Zo werd in mijn ogen het vervolg op de reeks goed maar niet meesterlijk te noemen. Larsson schreef de Millennium-trilogie vanuit een bepaalde gedrevenheid, puttend uit zijn kennis van het Zweedse rechts-extremisme en zijn journalistieke werk is hierin verwerkt ,en juist die specifieke gedrevenheid mist David Lagercrantz.
Dat Lisbeth Salandar uit een criminele familie komt, kon en kan niet langer worden uitgebuit, daar kun je nog wel mee leven als je dit boek leest zonder de eerste vijf delen achter je kiezen te hebben, maar Mikael Blomkvist, toch wel één van de belangrijkste hoofdpersonages uit de eerste reeks, die net als zijn geestelijk vader Larsson een gedreven journalist hoort te zijn om misstanden in de Zweedse samenleving aan de kaak te stellen, is veel minder uitgesproken.
Duidelijk over de top. Niets mis met de schrijver David Lagercrantz, maar hij mist het pure rauwe en boze en de maatschappelijke verontwaardiging. Ik vind het plot heel erg ingewikkeld met een erg lang middenstuk met veel wisselende verhaallijnen waarin heel weinig veel gebeurt waardoor de vaart uit het boek gehaald wordt en niets weg heeft van de eindstrijd tussen de beide zusjes.
De kracht zit misschien wel in de laatste zin uit het boek waarin de schrijver en zijn twee geadopteerde hoofdpersonen bijna unaniem zeggen: “Ja, het werd tijd voor iets nieuws.”
-
