Wie de actualiteit heeft gevold, kan de vraag haast niet ontgaan zijn of een meisje van vijf wel kan beslissen over euthanasie. Heel Amerika in beroering. Zo ook hier de hand die mijn pen stuurt. Wat een dilemma! Wij kennen geen wettelijke levensbeëindiging voor kinderen tussen een en twaalf jaar. Wilsbekwame kinderen van boven de twaalf mogen zelf vragen om euthanasie. Het meisje Julianna zal vrijwel zeker overlijden aan HSMN, de progressieve spierziekte Charcot Marie Tooth. De vraag is: hebben haar ouders haar wel of niet beïnvloed in haar wens dat ze liever naar de hemel gaat dan steeds naar het ziekenhuis: “Maak je geen zorgen. God zorgt voor me.”

Het boek De Kinderwet / The Children Act van Ian McEwan sluit hier naadloos bij aan of – zo je wilt want het is uitgegeven in 2014 – loopt hier met bijna onwaarschijnlijke gelijkenis op vooruit. Het beschrijft een vergelijkbaar dilemma vanuit het standpunt van een bijna 60 jarige vrouw, een kinderrechter die gespecialiseerd is in familierecht.

Het boek begint heel sterk. Fiona Maye, een zeer befaamde, gedreven kinderrechter die bekend staat om haar scherpe intelligentie en invoelendheid is thuis stukken aan het voorbereiden voor de rechtbank als haar man Jack haar confronteert met zijn wens nog eenmaal in zijn leven van paradijselijke genoegens te mogen genieten. Ondanks dat hij van haar houdt, wil hij zijn vrijheid terug om het met een jongere collega aan te leggen en zo nog wat hartstocht mee te maken die ze samen niet meer beleven. Zij zijn al heel lang bij elkaar en gedragen zich meer als broer en zus dan als twee echtelieden. Scheiden wil hij niet. Kortom, een bijna alledaags conflict met een duidelijke openheid. Het conflict is geboren terwijl zij worstelt met stukken die af moeten voor de rechtbank. Doordat ze dienst heeft, krijgt ze ook nog een telefoontje van de rechtbank waarin haar wordt gevraagd met spoed een beslissing te nemen in een zaak die een ziekenhuis heeft aangespannen tegen de ouders van een minderjarige jongen met leukemie die net als de jongen weigeren dat hij een bloedtransfusie krijgt toegediend. De ouders en hun zoon zijn Jehova’s getuigen en staan geen bloedtransfusie op geloofsgronden toe. Geen transfusie betekent een zekere dood. Een groot dilemma. Wat gaat ze doen? Ten aanzien van haar man, niets, maar ook echt helemaal niets. Hij neemt zijn koffers die hij al had gepakt en verdwijnt. Overigens niet voor lang.

Ze bezoekt de jongen in het ziekenhuis, en hun ontmoeting betekent voor beiden veel: bij haar komen lang verborgen gevoelens naar boven en bij hem totaal nieuwe en zeer sterke emoties. Maar het is aan haar te besluiten of hij zal leven of doodgaan en haar besluit is niet zonder gevolgen voor beiden. En dit is geen gemakkelijke beslissing. Het is een heel ethische roman, ijzersterk, waarin religie versus medische wetenschap duidelijk in het voetlicht wordt gebracht. Als klankbord fungeert de relationele chaos bij haar thuis tegenover de orde van het recht. Je raakt echt bij haar betrokken en leeft tot op de laatste bladzijde met haar mee. Een boek met prachtige lijnen en een mooie brug die haar dicht bij zichzelf terug brengt en haar eigen kwetsbaarheid laat zien.

Een aanrader.