Boek
Komedie in mineur
Wim en Marie zien het als een menselijke plicht een onderduiker in huis te nemen. Het jonge echtpaar heeft de bovenverdieping van hun nette woning in een provinciestadje opengesteld voor de Joodse Nico. Ondanks de gespannen situatie zijn er momenten van huiselijk geluk en saamhorigheid. Tot Nico na een kort ziekbed onverwachts overlijdt. Wat moeten ze nu met zijn lichaam? Voor Wim en Marie breekt een angstige tijd aan, waarin ze erachter komen wat de aanwezigheid van Nico in hun leven teweeg heeft gebracht. «
Welkom op Boeklezers.nl
Boeklezers.nl is een netwerk voor sociaal lezen. Wij helpen lezers nieuwe boeken en schrijvers ontdekken, en brengen lezers met elkaar en schrijvers in contact. Meer lezen »
Recensies van Komedie in mineur door Hans Keilson
Een bijzonder boek dat naast spanning ook humor in zich heeft. Hierdoor was het prettig leesbaar en de auteur heeft een mooie manier van schrijven. Het sprak me erg aan en ook bij dit boek voelde ik de inspiratie voor een gedicht opkomen.
Als leven overleven wordt
in schaars verlichte kamers
met enkel hapjes lucht bij nieuwe maan,
een peertje schaduwen verspreidt
in plaats van licht
duurt fluisterende angst
verholen eeuwigheid.
Elk onverwacht geluid uit het portaal
kan de gedode tijd inhalen.
Als rollen worden omgedraaid
wanneer het schuilgehouden leven
door de koortsdood is verkild,
in het geheim geborgen,
je als gastvrije ongewild
het onderduikerslot krijgt toegeworpen
kun je ten diepste
eenzaamheid, gedachteziekte, angst
je eigen maken,
kan leven in de dood
je wezen raken,
voel je het bonzend hart
van wie zich stil verborg.
Coby Poelman - Duisterwinkel
Geïnspireerd door het boek “Komedie in mineur” van Hans Keilson, Van Gennep B.V. 2010, Vertaling van Komödie in Moll, Querido 1947
Gepubliceerd in "Strijklicht van violen", poëzie bij kunst en literatuur (2013)
Oorlog in Nederland. Het leven van Marie en Wim in hun provinciestadje wordt door elkaar geschud. Vooral omdat zij besluiten een joodse onderduiker in huis te nemen. Ze geven hem de naam Nico omdat het beter is zo weinig mogelijk van elkaar te weten. Met hun drieën weten ze de harmonie te bewaren en de vijand op afstand te houden. Maar als Nico dodelijk ziek wordt en sterft in hun huis, wat dan te doen met zijn lijk? Met behulp van een bevriende dokter besluiten ze het te leggen in het park tegenover hun woning. Op een maanloze nacht laten ze het achter onder een bank in het plantsoen. Iedereen opgelucht totdat Marie erachter komt dat Nico een pyjama van Wim aanhad, met Wims wasmerkje met achternaam erin.
Keilson schetst met weinig woorden dit meesterlijke thema. Hij houdt zich niet aan de ‘show don’t tell regel’ wat verfrissend werkt, anderzijds slaagt hij er als verteller niet steeds in duidelijk te maken wat hij precies wil zeggen. Zijn dialogen en zijn personages echter spreken klare taal.
