Boek
‘Deze ziekte gun ik niemand, en dus ook mezelf niet. Mijn chemokuren gaan vandaag beginnen en ik zie de komende tijd als een treinrit. Over acht maanden eindigt de reis. Ik rijd rustig mee, en uiteindelijk stap ik uit. Genezen. Vrij. En ik beloof jullie nu alvast: dan gaan we feesten.’Max is vijftien als ontdekt wordt dat hij kanker heeft. Vanaf dat moment springt hij in de strijdhouding: dit gaat hij overleven. Hoe hem dat lukt vertelt hij in dit boek – alsof hij tegenover je zit. Max’ verhaal is grappig, maar ook intiem en eerlijk. Hij neemt je mee naar feesten en chemokuren, naar het voetbalveld en naar de stilte van de nacht.Of, zoals Max zelf zegt: ‘Er komt bloed in voor en het gaat flink stinken. Maar er is ook vriendschap en liefde en zo. Ik vertel het hele verhaal, ikvertel alles wat er gebeurd is. Ik weet nu dat dat belangrijk is.’ Roy Looman (inmiddels twintig) vertelde zijn levensverhaal aan schrijver Edward van de Vendel. Op basis van hun vele gesprekken schreef Edward daarna dit boek. «
Boeklezers.nl is een netwerk voor sociaal lezen. Wij helpen lezers nieuwe boeken en schrijvers ontdekken, en brengen lezers met elkaar en schrijvers in contact. Meer lezen »
Clasien:
"Dit is het ziekste spelletje dat ik ooit heb gespeeld....." zo begint het verhaal van de 15 jarige Max (ik-persoon). Max, Ward, Bart en Kelvin zijn vrienden voor het leven, genieten van de dag met voetbal, feestjes en wat jonge lui nog meer allemaal doen. Totdat Max een gek bultje ontdekt op zijn schouder en zijn wereld en dat van iedereen om hem heen instort. De diagnose: lymfeklierkanker. Verdere behandeling volgt in Rotterdam, het Sophia kinder (klote) ziekenhuis.
"Ik zat daar en was geen lichaam meer. Ik was hoofd. Ik was gedachtes. Dat je zo weggestreept kunt worden, als normale vijftienjarige jongen, dat je met één diagnose overgeplaatst kunt worden naar en nachtmerrie: ik was het niet. Maar ik zat mezelf te bekijken en ik zag het gebeuren".
Scans, gesprekken, een operatie en 8 maanden chemo volgen. "Ik zie de komende tijd als een treinrit, over 8 maanden eindigt de reis, ik reis rustig mee en uiteindelijk stap ik uit". "Chemogif druppelt je lichaam binnen, gaat als een terrorist aan de slag. Het is dom en blind want het vernielt ook gezonde cellen, het zijn agressieve heksen".
Kanker heb je nooit alleen de rest wacht met lege handen, staan van achter de lijn toe te kijken. Je ouders, broertjes, familie en je vrienden. You'll never walk alone. "Ik heb ze één voor één besmet, die kanker van mij heeft hun leven gedemonteerd". "Kanker is een oneerlijke bitch, maar het was wel mijn bitch niet die van hen".
Na genezing, kampt Max met de tweede ziekte: Angst. Hyperventilatie, trillen, hoofdpijn, onzekerheid, de angst achteraf, je gooit jezelf volop in de strijd tegen de kanker, maar hebt nauwelijks tijd om na te denken over wat er gebeurt. Je slaat een fase over: de fase waarin je bang bent voor de dood.
Kankerkampioenschap? Kanker is geen wedstrijd. Of kanker is wel een wedstrijd, maar dan een zonder regels. Dit is het verhaal van Roy die deze kanker in het echt overleefd heeft.