De cover is heel simpel en mooi. De atlas heeft een mooie ondertitel. ‘Vijftig eilanden waar ik nooit ben geweest en nooit zal komen.’ Dit boek is werkelijk een atlas met kaarten van de eilanden in. Maar tevens ook een roman. Judith Schalansky verzamelde over deze vijftig eilanden informatie. Verhalen die verteld zijn door mensen die het eiland bezocht hebben of door mensen die iemand kennen die er geweest is. Het zijn non-fictie verhalen, verslagen, feiten die tot een verhaal gemaakt worden zodat het ook weer fictie is. Ze heeft zelf niks verzonnen.
Het boek start met een heel uitgebreid voorwoord over haar ervaring met atlassen en het is op een heel poëtische en grappige manier beschreven. Ze noemt met een lach het vingerreizen in een atlas een erotisch gebaar en de reliëf globe de pornografische tegenhanger. Verder vertelt ze over de cartografie en het wereldbeeld van de mens. Volgens mij zou Mercator dit graag lezen. Ze doet een poging om de cartografie tot de poëtische genres te laten rekenen en de atlas tot de schone letteren. De oorspronkelijke benaming van de atlas is ‘Theatrum orbis terrarum’ wat betekent ‘theater van de wereld’. Klinkt ook heel poëtisch.
Dit is een prachtig boek, meer dan een doorsnee atlas. Een atlas met een absolute meerwaarde. Ik ben vooral versteld van de manier waarop wij omgaan met die afgelegen eilanden. Hoe de mensen daar leven en hun eigen invulling gegeven hebben aan hun maatschappij en hoe die verschilt van de onze. Ook de tussenkomst van onze gewoonten op het leven op een afgelegen eiland. Wat doet het leven op een verlaten eiland met een mens. Kortom een boek dat aanzet tot denken, filosoferen over onze aarde onze tussenkomst als mens.
Een boek dat je vast neemt om weg te dromen naar een onbekend eiland om even helemaal van de wereld te zijn. Een uniek boek. Ik heb heerlijk genoten en ga het blijven doen.